مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

درصورتی‌که واقعاً روزه گرفتن خوف ضرر داشته باشد (آن‌هم به تصدیق اطباء حاذق و متدین)، در این صورت می‌توانند روزه نگیرند و سختي کار مجوز افطار روزه نمی‌گردد و چنانچه بتواند، بايد ساعت کاري خود را تغيير دهد و يا در ماه رمضان کارهاي سبک‌تری انجام دهد. در غير اين صورت، تنها مجوز افطار اين است که در برخي روزها (مثلاً هفته‌ای 3-4 روز) قبل از ظهر به مقدار مسافت شرعي از شهر خارج و در آنجا افطار کند و برگردد و تا ماه رمضان سال آينده قضاي آن را بجا آورد.

در مورد روزه هم همینطور است و در صورتی که واقعا این حکم که مسافر در سفر نباید روزه بگیرد و نمازش شکسته است را نشنیده بود، روزه ای که در سفر گرفته صحیح است.‌

تمام روزه ها را می تواند کامل بگیرد و روزه رمضان را هم باید بگیرد و تنها روزه مستحب است که به امید ثواب می توان گرفت.‌

بهتر آن است که به خرماى حلال افطار کند که پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه وآله) فرمود: هر کس با خرماى حلال افطار کند، ثواب نمازش افزون گردد. همچنین امام على (علیه‌السلام) فرمود: مستحب است با شیر افطار کند. افطار کردن به آب و نبات و حلوا و به آب نیم گرم، به هرکدام که باشد، نیز خوب است که رسول خدا (صلی‌الله علیه وآله) با این‌ها افطار می‌کردند.

قضا احتیاط مستحب است و باید طبق حکم عروه عمل کنند.‌

فرد می‌تواند روزه مستحب را نذر کند، مشروط بر این‌که بعد از روزه‌هاي قضا، بتواند آن را بجا آورد. به اين معنا که اگر مثلاً ده روز، روزه قضا دارد و تا ماه رمضان آينده بيشتر از ده روز باقی‌مانده، می‌تواند نذر روزه کند ولي اگر فقط ده روز باقی‌مانده، با توجه به این‌که در اين حالت بايد روزه قضا را بگيرد، نذر روزه مستحبي اشکال دارد.

در فرض سؤال نمی‌تواند روزه مستحبي بگيرد.

بهتر ترک آن و اجتناب از شرکت در این مراسم است (ولی برگزاری آن در منزل اشکالی ندارد)

آزاد کردن زندانی مصداق ولاء عتق نیست.‌

با توجه به اینکه این امور موقت است و در مدت کوتاهی انجام می شود و برای کل جامعه مفید و ثمر بخش است، مانعی ندارد.‌

مانعی ندارد و روزه مستحب برای فردی که روزه استیجاری بر عهده دارد اشکالی ندارد مگر درصورتی‌که برای روزه استیجاری شرط خاصی کرده باشند که در این صورت نباید از شرط تخلف نماید.

چنانچه عذر شرعی داشته است باید برای هرروز دو نفر مسکین را اطعام کند و اگر عذر عرفی داشته بچه‌ها باید بعداً قضا کنند و نیازی به وصیت نیست، البته اگر عذر نداشته و عمدی بوده است باید 62 فقیر را برای هرروز سیر کند.