كسى كه براى كفّاره روزه، اطعام شصت فقير را انتخاب كرده بايد به هرکدام يك مد طعام (تقریباً 750 گرم) بدهد و نمی‌تواند چند مد را به يك نفر بدهد، مگر اينكه دسترسى به شصت فقير پيدا نكند، ولى اگر اطمينان داشته باشد كه فقير طعام را به عيالات خود مىدهد و با آنها می‌خورد، می‌تواند براى هر يك از عيالات او، هرچند صغير باشند، يك مد به آن فقير بدهد.
اگر موازین تقیّه وجود داشته باشد می‌توانید با آنها عید کنید و اگر ماه در نجف ثابت شود براى استانبول کافى است.
اگر دهان به‌خوبی شستشو داده شود که اجزاى غذا باقى نماند - حتی اگر بو و طعم غذا باقی باشد- روزه صحیح است.
در فرض سؤال اگر تا سال آینده توانایی گرفتن روزه را پیدا نکند روزه ساقط است و فقط باید کفاره بدهد.
دیدن ماه شوّال به‌تنهایی براى افطار کافى نیست بلکه باید روز تمام شود و اگر کسى جاهل به مسئله بوده باید قضا کند، امّا کفّاره ندارد و بر کسى که دستور افطار داده کفاره‌ای نیست، هرچند نباید بدون تحقیق مسئله بگوید.
بنابر احتیاط واجب نباید بخوابد.
بنا بر احتیاط واجب نباید بخوابد.
برای بلاد شرقی مانند مثال مزبور حتماً رؤیت حاصل میشود و وجود موانع مشکلی در حلول ماه ایجاد نمی‌کند.
چنین آمارهایى درصورتی‌که از اطبّاى متعهّد شنیده شود طبعاً موجب خوف ضرر میشود و روزه با آن واجب نیست.
این مسئله دو صورت دارد: گاه براى طبیب خوف ضرر حاصل میشود، یعنى احتمال قابل‌توجهی نسبت به زیان داشتن روزه براى او حاصل میشود، در اینجا می‌تواند همان را به بیمار منتقل کند، چنانچه بیمار از قول طبیب خوف ضرر پیدا کرد روزه را ترک می‌کند. صورت دوّم آن است که احتمال ضعیف و کم‌رنگی باشد، در اینجا نمی‌توان ترک روزه را به بیمار توصیه کند.
باید اطمینان پیدا کنند با چشم غیرمسلح دیده‌شده است.
