عدم لزوم اجازه شوهر و پدر برای روزه رمضان
آیا رضایت پدر یا شوهر برای روزه گرفتن لازم میباشد؟
روزه ماه مبارک رمضان واجب است و در تکاليف واجب، رضايت و عدم رضايت ايشان شرط نيست و فرد بايد طبق تکليف خود عمل کند و روزه بگيرد.
روزه ماه مبارک رمضان واجب است و در تکاليف واجب، رضايت و عدم رضايت ايشان شرط نيست و فرد بايد طبق تکليف خود عمل کند و روزه بگيرد.
برنج بهتنهایی کافی است.
اين استحباب شامل روزه قضا نمیشود و فقط روزه مستحب را شامل است.
کسي که چندروزه از او قضا شده و شماره آنها را نمیداند، مثلاً نمیداند دو تا بوده يا سه تا کافي است مقدار کمتر را انجام دهد و اضافه بر آن واجب نيست، هرچند احتياط مستحب است، اما اگر قبلاً شماره آنها را میدانسته، ولي بهواسطه سهلانگاری فراموش کرده، احتياط واجب آن است که مقدار بيشتر را انجام دهد.
مسافرانى كه بعدازظهر به وطن يا محل اقامت میرسند نمیتوانند روزهبگیرند، اما مستحب است اعمالى كه روزه را باطل میکند ترك كنند.
هرگاه هیچیک از اين سه كار ممكن نشود هرچند «مُد» كه میتواند به فقرا اطعام كند و اگر نتواند بايد 18 روز روزه بگيرد و اگر نتواند هرچند روز كه میتواند بهجا آورد و اگر نتواند استغفار كند و همين اندازه كه در قلب بگويد: «استغفرالله» كافى است و واجب نيست بعداً كه قدرت پيدا كرد كفّاره را بدهد.
ورزش کردن مجوز افطار روزه نمیگردد و چنانچه بتواند، باید ساعت ورزش خود را تغییر دهد و به فاصله زمانی افطار تا سحر و یا زمانهایی که توان بیشتری برای ورزش کردن دارد موکول نماید. در غیر این صورت، تنها مجوز افطار این است که در برخی روزها (مثلاً هفتهای 3-4 روز) قبل از ظهر به مقدار مسافت شرعی از شهر خارج و در آنجا افطار کند و برگردد؛ و تا ماه رمضان سال آینده قضای آن را بجا آورد.
پرداخت پول بجای طعام کافی نیست مگر اینکه یقین داشته باشد که فقیر، آن را صرف نان میکند.
درصورتیکه عرفا به او دیوانه و مجنون بگویند و یا اینکه نتواند وقت نماز را تشخیص دهد، نماز از او ساقط میشود.
هرگاه بهواسطه بيمارى، روزه ماه رمضان را نگيرد و بيمارى او تا ماه رمضان سال بعد طولانى شود، قضاى روزههايى را كه نگرفته واجب نيست، فقط بايد براى هرروز يك مد (تقریباً 750 گرم) گندم يا جو و مانند آن به فقير بدهد، ولى اگر بهواسطه عذر ديگرى (مثلاً به خاطر مسافرت) روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقى بماند احتياط واجب آن است كه روزههايى را كه نگرفته بعد از ماه رمضان قضا كند و براى هرروز يك مد طعام به فقير دهد، همچنين اگر ترك روزه به خاطر بيمارى بوده، بعد بيمارى رفع شده و عذر ديگرى مانند مسافرت پیشآمده است.
اگر در ماه رمضان نيّت را فراموش كند چنانچه تا قبل از اذان ظهر يادش بيايد و فوراً نيّت كند و كارى كه روزه را باطل میکند انجام نداده باشد روزهاش صحيح است، امّا اگر بعدازظهر نيّت كند صحيح نيست.
این مسئله دو صورت دارد: گاه براى طبیب خوف ضرر حاصل میشود، یعنى احتمال قابلتوجهی نسبت به زیان داشتن روزه براى او حاصل میشود، در اینجا میتواند همان را به بیمار منتقل کند، چنانچه بیمار از قول طبیب خوف ضرر پیدا کرد روزه را ترک میکند. صورت دوّم آن است که احتمال ضعیف و کمرنگی باشد، در اینجا نمیتوان ترک روزه را به بیمار توصیه کند.