در مواردی که یقین به صحت عمل خود داشته و درواقع باطل بوده چنانچه قاصر باشد عمل او صحیح است البته در غیر از ارکان و طهارت (وضو، غسل و تیمم) و الا باید نماز را اعاده نماید.
در فرض سؤال احتیاط این است که نماز را اعاده کند.
امام جماعت بهانه‌ای نماز را رها می‌کند و یکی از مأمومین که شرایط امامت جماعت دارد را مقداری جلو می‌آورد و به مردم اعلان می‌کند که نماز را با وی تمام کنند و اگر چنین کسی در صف جماعت نباشد می‌تواند به مردم اعلام کند که من وضو ندارم (بی‌آنکه شرح دهد) و به آن‌ها بگوید نمازشان را ادامه دهند.
هرگاه در موقع قرائت حمد و سوره يا تسبيحات بىاختيار به‌قدری حركت كند كه از حال آرام بودن بدن خارج شود و يا مثلاً در میان جمعیت باشد و به او تنه بزنند و او را حركت دهند احتياط واجب آن است كه بعد از آرام گرفتن بدن آنچه را در حال حركت خوانده دوباره بخواند.
اگر بعد از نماز شک نماید، نماز او صحيح است، به‌شرط آنكه هنگام شروع نماز غافل از وقت نباشد، اما اگر در بين نماز شك كند، نماز او باطل است و بايد پس از دخول وقت اعاده كند.
باید به نیت مافی الذمه (یعنى آنچه وظیفه اوست) بخوانید.
كسى كه وظیفه‌اش نماز تمام است اگر از روى اشتباه يا فراموشى شكسته بخواند نمازش باطل است.
اگر در سجده است سجده‌ی دیگر لازم نیست و نمازش صحیح است.
هرگاه پيش از گفتن اقامه شك كند كه اذان را گفته يا نه اذان را بگويد، ولى اگر مشغول اقامه شود و شك كند، اعتنا به شك نكند.
كسى كه وظيفه او خواندن نماز تمام است اگر عمداً نماز را شكسته بخواند نماز او باطل است.
نماز باطل است و تنها نماز مأمومینی صحيح است که با امام به رکوع نرفته‌اند و نماز خود را به‌صورت فرادا انجام داده‌اند.
