هرگاه در بدن یا لباس نمازگزار خون زخم یا جراحت یا دمل باشد اگر به‌گونه‌ای است که آب کشیدن بدن یا لباس، کار مشکلى است تا وقتی‌که زخم یا جراحت و دمل خوب نشده می‌تواند با آن نماز بخواند، همچنین است چرکى که با خون بیرون می‌آید، یا دوایى که روى زخم می‌گذارند و نجس می‌شود، ولى اگر زخم به‌زودی خوب می‌شود و شستن خون آن از لباس یا بدن آسان است باید آن را آب کشد.
قسمتی از لباس يا بدن كه با زخم فاصله دارد اگر با آن نجس شود بايد آب کشیده شود، مگر جاهايى كه به‌طورمعمول خون از زخم به آنجا سرايت می‌کند.
هرگاه به‌آسانی می‌تواند زخم را پانسمان كند و از سرايت خون به ساير قسمت‌های بدن يا لباس جلوگيرى كند بايد اين كار را انجام دهد.
اگر چند زخم در بدن وجود دارد و به‌طوری نزدیک هم است که یک زخم حساب می‌شود تا وقتی‌که همه خوب نشده است نمازخواندن با آن‌ها اشکال ندارد، ولى اگر به‌اندازه‌ای از هم دور است که هرکدام‌یک زخم حساب می‌شود، هرکدام خوب شود باید بدن و لباس را از خون آن آب بکشد.
هرگاه خون در چند جاى لباس يا بدن پراكنده باشد اگر مجموع آن كمتر از درهم (تقریباً به‌اندازه‌ی یک‌بندانگشت اشاره) است براى نماز ضررى ندارد.
جاى آن نجس است، ولى براى نماز اشکالى ندارد.
اگر خونى كه در لباس است كمتر از درهم باشد و نجاست ديگرى مانند بول روى آن بريزد نمازخواندن با آن جایز نيست.
خون کمتر از درهم در بدن و لباس و بدن امام جماعت نیز معفو است.
هرگاه شیء نجس که خشک است به بدن یا لباس بچسبد نماز با آن اشکالی ندارد ولی اگر مرطوب بوده و بدن یا لباس با آن نجس شده است، نماز با آن در حال علم و عمد باطل است جزء در مورد خون کمتر از یک‌بندانگشت اشاره.
هرگاه لباس مخلوط از ابريشم و غير آن باشد اشكالى براى هیچ‌کس ندارد، امّا اگر غير ابريشم به‌قدری كم باشد كه به‌حساب نيايد براى مرد جايز نيست.
لباسى كه معلوم نيست از ابريشم خالص است يا چيز ديگر پوشيدن آن اشكال ندارد و نماز با آن صحيح است.
لباس نمازگزار بايد از حیوان حرام‌گوشت نباشد، حتّى اگر مويى از آن‌همراه نمازگزار باشد اشكال دارد.
