هرگاه شیء نجس که خشک است به بدن یا لباس بچسبد نماز با آن اشکالی ندارد ولی اگر مرطوب بوده و بدن یا لباس با آن نجس شده است، نماز با آن در حال علم و عمد باطل است جزء در مورد خون کمتر از یک‌بندانگشت اشاره.
اگر چند زخم در بدن وجود دارد و به‌طوری نزدیک هم است که یک زخم حساب می‌شود تا وقتی‌که همه خوب نشده است نمازخواندن با آن‌ها اشکال ندارد، ولى اگر به‌اندازه‌ای از هم دور است که هرکدام‌یک زخم حساب می‌شود، هرکدام خوب شود باید بدن و لباس را از خون آن آب بکشد.
هرگاه به‌آسانی می‌تواند زخم را پانسمان كند و از سرايت خون به ساير قسمت‌های بدن يا لباس جلوگيرى كند بايد اين كار را انجام دهد.
قسمتی از لباس يا بدن كه با زخم فاصله دارد اگر با آن نجس شود بايد آب کشیده شود، مگر جاهايى كه به‌طورمعمول خون از زخم به آنجا سرايت می‌کند.
هرگاه در بدن یا لباس نمازگزار خون زخم یا جراحت یا دمل باشد اگر به‌گونه‌ای است که آب کشیدن بدن یا لباس، کار مشکلى است تا وقتی‌که زخم یا جراحت و دمل خوب نشده می‌تواند با آن نماز بخواند، همچنین است چرکى که با خون بیرون می‌آید، یا دوایى که روى زخم می‌گذارند و نجس می‌شود، ولى اگر زخم به‌زودی خوب می‌شود و شستن خون آن از لباس یا بدن آسان است باید آن را آب کشد.
در شش صورت اگر بدن یا لباس نمازگزار نجس باشد نماز او صحیح است: 1 ـ درجایی که به‌واسطه زخم یا جراحت و دمل، لباس یا بدن به خون آلوده شده باشد. 2 ـ درجایی که خون موجود در لباس کمتر از درهم باشد (درهم تقریباً به‌اندازه‌ی یک «بندانگشت» اشاره است). 3 ـ هرگاه لباس‌های کوچک مانند جوراب و عرقچین او نجس باشد. 4 ـ محمول متنجّس. 5 ـ لباس زنى که پرستار بچه است. 6 ـ درجایی که ناچار است با بدن یا لباس نجس نماز بخواند. مثلاً درجایی گرفتارشده که لباس او نجس است و قابل‌تبدیل نیست یا وقت براى تطهیر آن تنگ است در اینجا از باب ضرورت نماز در لباس نجس صحیح است.
بايد به شكلى بايستد كه جلوى بدن او روبه‌قبله باشد.
هرگاه شخصى نداند لباس یا بدن او نجس است و نماز بخواند نماز او صحیح است و اتّصال برقرار است.
اگر به‌واسطه عذرى با بدن یا لباس نجس از روى ناچارى نماز مىخواند بنا بر احتياط مستحب نبايد به او اقتدا كرد.
بايد موقع گفتن تکبیره‌الاحرام بدن آرام باشد و اگر درحالی‌که مثلاً قدم برمی‌دارد الله‌اکبر بگويد باطل است و چنانچه سهواً بگويد احتياط واجب آن است كارى كند كه نماز باطل شود (مثلاً صورت را (مثلاً صورت را از قبله برگرداند)) و دوباره تکبیر بگويد.
در موقع ذكر واجب بايد بدن آرام باشد و براى ذكر مستحب نيز اگر آن را به‌قصد ذكر ركوع مىگويد آرام بودن بدن لازم است.
هرگاه ذكر را قبل از رسيدن به حدّ ركوع و آرام گرفتن بدن بگويد بايد آن را بعد از آرام گرفتن اعاده كند، حتّى اگر عمداً اين كار را كند احتياط واجب اين است كه نماز را نيز بعداً اعاده نمايد.
