براى كشتن و شكار كردن هر يك از حيوانات صحرايى كفّاره‌اى معيّن شده است، ولى چون در حال حاضر اين مسئله چندان مورد ابتلا نيست و حجاج بیت‌الله مطلقاً اقدام به شكار نمى‌كنند، از شرح آن صرف‌نظر مى‌شود.
شكار كردن حيوانات صحرايى يا ذبح آن‌ها در حال احرام، حرام است؛ همچنين شكار پرندگان و در اين مورد تفاوتى نمى‌كند كه به‌تنهایی شكار كند، يا به كمك ديگران.
كشتن و انتقال حشرات در حال احرام كفّاره دارد و كفّاره آن، خواه عمداً باشد يا از روى خطا، مقدارى طعام است.
مراقبت لازم است و اگر مراقبت نکند کفّاره آن یک کفِّ طعام است بنا بر احتیاط واجب.
كشتن ملخ نيز براى محرم بنا بر احتیاط واجب جايز نيست. بنابراين، اگر از راهى بگذرد كه ملخ در آن است چنانچه بتواند، راه خود را تغيير دهد و اگر نمى‌تواند بايد مواظب باشد ملخ‌ها را حتّى الامكان پايمال ننمايد، ولى در صورت ناچارى و مشقّت و عُسر و حرج اشكالى ندارد.
احتياط واجب آن است كه حشرات را از مكانى كه محفوظ است به‌جايى كه در معرض سقوط است منتقل نكند؛ بلكه احتياط آن است كه مطلقاً از محلی به محل ديگر منتقل ننمايد؛ مگر این‌که مكان دوم محفوظ‌تر باشد.
احتياط واجب آن است كه مُحرِم حشرات (مانند پشه، مگس، مورچه و امثال آن) را نكشد؛ چه روى بدن يا لباس او باشد، يا جاى ديگر. بلكه احتياط واجب آن است كه هيچ جنبنده‌ای را به قتل نرساند، مگر این‌که مايه آزار او شوند، يا از حيوانات موذى و خطرناك، مثل مار و عقرب و مانند آن باشد؛ حتّى احتياط واجب آن است كه حشرات مذكور را از روى بدن نيفكند و اگر از روى خطا چنين كند، مقدارى طعام به فقير دهد.
اظهار تنفّر و بيزارى و برائت از دشمنان اسلام، نه‌تنها ضررى براى احرام ندارد، بلكه از وظايف مسلمين در برابر كفّار مى‌باشد.
در موضوع جدال سوگند دروغ و راست يكسان است؛ ولى اگر قسم دروغ باشد، كفّاره آن در همان مرتبه اوّل يك گوسفند است و احتیاط آن است كه براى دو بار قسمِ دروغ يك گاو و براى سه بار يك شتر كفّاره دهد و اگر راست باشد، چنانچه سه مرتبه تكرار كند كفّاره‌اش يك گوسفند مى‌باشد؛ امّا كمتر از سه بار كفّاره ندارد؛ هرچند در حال احرام كار خلافى كرده و بايد استغفار كند.
«جدال» در حال احرام ممنوع است، همان‌گونه كه در این شريفه 179 سوره بقره به آن اشاره‌شده است و منظور از «جدال» در اينجا آن است كه از روى خصومت و دشمنى براى اثبات مطلبى در مقابل ديگرى به خدا سوگند ياد كند و بگويد: «بَلى وَاللّهِ...؛ آرى، به خدا سوگند كه مطلب چنين است» يا براى نفى مطلبى بگويد: «لا وَاللّهِ...؛ نه، به خدا سوگند مطلب چنين نيست» و فرقى ميان عربى و فارسى و زبان‌های ديگر نمى‌باشد؛ بلكه هر عبارتى كه اين مفهوم را برساند در حال احرام حرام است و احتياط آن است كه از مخاصمات خالى از قسم نيز بپرهيزد.
هرگاه مُحرِم هر يك از امور سه‌گانه فوق را انجام دهد كار خلافى كرده، ولى احرام او باطل نمى‌شود و كفّاره آن استغفار است و بهتر اين است كه انسان در حال احرام زبان خود را از هر سخن ناروا و زشت حفظ كند و جز به نيكى سخن نگويد.
دروغ گفتن و دشنام دادن در همه حال حرام است، ولى در حال احرام به‌خصوص نهى شده است؛ يعنى از كارهايى است كه مُحرِم بايد آن را ترك كند، بلكه احتياط واجب آن است كه از اظهار برترى بر ديگران، يا بيان نقص ديگران نسبت به خود، نيز اجتناب كند.
