مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

همه شرایطى که در امام جماعت لازم است، باید در امام‌جمعه هم باشد، مانند عقل، ایمان و عدالت، ولى امامت زنان در نماز جمعه جایز نیست، هرچند در نمازهاى دیگر، براى خودشان جایز باشد.

مأموم بايد امام را در نيّت خود معيّن كند، ولى دانستن اسم او لازم نيست، مثلاً همین اندازه كه نيّت كند اقتدا به امام حاضر مى‏كنم و عدالت و ساير جهات در او جمع باشد كافى است.

كسى كه سابقاً عادل بوده هرگاه شك شود كه بر عدالت باقی‌مانده‏ است يا نه بايد گفت عادل است، مگر اين‏كه يقين به خلاف پيدا شود.

چنانچه اطمینان به عدالت او داشته باشند کافى است.

تفاوت این دو روشن است؛ در نماز جماعت عدالت امام شرط است و در فرض سؤال امام به فتوای مرجعش کار خلافی انجام نداده است و عدالت او باقی است. ولی در مورد نماز قصر و اتمام، کسی که به عقیده مأموم نماز را برخلاف وظیفه می‌خواند نمازش باطل است هرچند شرعاً گناهی نکرده است.

در عدالت امام جماعت ملاك حليّت و حرمت عمل نزد خود اوست نه مأموم، يعنى عدالت امام جماعت به اين صورت براى ديگران احراز می‌شود كه از او گناه كبيره يا اصرار بر گناه صغیرهای كه حرمت آن نزد خود امام جماعت ثابت است ديده نشود. جهل امام جماعت به حرمت يك عمل، عذر براى او محسوب شده و او در ظاهر گناه نكرده است.

درصورتی‌که عدالت او را احراز کنید می‌توانید به او اقتدا کنید.

درصورتی‌که توبه کرده و به عدالت بازگشته است و ملکه عدالت در او راسخ گردد و آثارش در او ظاهر شود و به‌طورکلی از گذشته جدا گردد مانعی ندارد.

ظاهراً موجب سلب عدالت نمی‌شود ولی لازم است برای همه مخصوصاً اهل علم این مسائل را رعایت کنند.

درصورتی‌که خلاف شرعی انجام داده است اقتدا به وی جایز نیست مگر توبه کرده و عدالت وی احراز شود البته اگر پدر وی را بی‌جهت عاق کرده باشد عدالت او سلب نمی‌شود.

باید این موارد استثنایى را توجیه کرد؛ شاید او معتقد بوده که در موارد فوق، فردِ غیبت شده جایز الغیبة بوده است هرچند در اعتقاد خود خطا کرده باشد.

کارهاى خلاف شأن مختلف است. در بعضى از موارد حرام و موجب سقوط عدالت و در بعضى موارد کراهت دارد و مسقط عدالت نیست.