نمازي که در سفر بر طبق وظيفه شکسته خوانده، کافي و صحيح است و لازم نيست دوباره در وطن، به‌صورت کامل آن را بخواند.
منظور از وطن محلي است که انسان آن را براي اقامت و زندگي خود انتخاب کرده، خواه در آنجا متولدشده باشد يا نه و خواه وطن پدر و مادرش باشد يا خودش آنجا را انتخاب کرده است. بنابراين به دنیا آمدن در جايي يا وطن والدين يا همسر بودن يا داشتن ملک و خانه دليل بر وطن شدن آنجا براي فرد نيست، مگر اینکه سالي چهار ماه در آنجا اقامت داشته باشد.
اگر کسى اوّل وقت در وطن یا محل اقامت بوده و نماز را نخوانده، مسافرت کرد، باید نمازش را در سفر شکسته بخواند.
اعراض آن است كه مثلاً زندگی‌اش را از «يزد» به «قم» آورده و گاهى در حدود 5 روز يا 10 روز و امثال آن، رفت‌وآمد دارد يا مثلاً سالى يك ماه در شهرش می‌ماند ولى زمانى كه از او می‌پرسند قصد دارى در اين مكان زندگى مستمر داشته باشى می‌گوید: «نه قصد زندگى ندارم» ولى قطع رابطه هم نمی‌کند، اين اعراض است، اعراض از زندگى مستمر.
هرگاه انسان در محلی زندگى می‌کرده و وطن او بوده، چنانچه ازآنجا اعراض كند، يعنى ديگر قصد نداشته باشد در آنجا زندگى كند، هرچند گاهى به‌عنوان مسافرت و ديدار بستگان و دوستان به آنجا برود، نمازش در آنجا شكسته است، خواه در آنجا ملكى داشته باشد يا نه و خواه اقوام و بستگانش در آنجا زندگى كنند يا نكنند، مگر اينكه قصد كند در آنجا ده روز بماند یا در سال، سه چهار ماه در آنجا اقامت داشته باشد. همچنين اگر انسان غير از وطن اصلى خود جاى ديگرى را براى زندگى انتخاب كند و شش ماه يا كمتر و بيشتر در آنجا بماند بعد، ازآنجا اعراض نمايد نمازش در آنجا شكسته است، خواه ملكى در آنجا داشته باشد يا نه.
اگر تصمیم داشته باشد که مثلاً 5 سال بازنگردد، اعراض حاصل می‌شود و گاهی عمل در حکم نیّت است، مانند جایی که این مدّت را بازنگشته است؛ هرچند تصمیم به اعراض نداشته است ولی اعراض عملی ثابت‌شده است.
ممكن است كسى در دو محل زندگى كند، مثلًا شش ماه در شهرى و شش ماه ديگر در شهر ديگر، هردو وطن او محسوب مشود و حتّى ممكن است انسان داراى سه وطن باشد، مشروط به اينکه در هر کدام چهار ماه از سال (هرچند بصورت پراکنده) بماند.
هرگاه كسى در اثناء مسافرت به حد ترخص وطنش برسد نمازش در آنجا تمام است، ولى اگر می‌خواهد سفر خود را ازآنجا (وطن) هشت فرسخ يا بيشتر ادامه دهد، زمانی که از وطن خارج شد و به حدّ ترخص رسيد بايد نماز را شكسته بخواند.
هرگاه برای اولین بار به شهری می‌رود که حکم وطن او را پیدا کند چنانچه کمتر از ده روز می‌ماند، نمازش کامل است و اگر ماه رمضان است بايد روزه بگيرد ولي در سفر اول چنانچه کمتر از ده روز می‌ماند بنا بر احتیاط مستحب دو سه روز اول را شکسته هم ضميمه کند.
در چند مورد سفر قطع می شود و مسافر باید نماز را تمام بخواند:اول: رسیدن به وطندوم: قصد اقامت ده روزسوم: توقف یک ماه بدون قصد
هرگاه کسى اوّل وقت مسافر بوده و نماز را نخوانده و بعد به وطن یا جایى که قصد دارد ده روز بماند وارد شود باید نماز را تمام بخواند.
كسانى كه براى خود وطنى اختيار نکرده‌اند و به سياحت و جهانگردى مشغول‌اند بايد نماز را تمام بخوانند.
