در صورتى كه وجه، عادلانه بوده باشد، و براى حفاظت محيط زيست و بقاى نسل حيوانات صرف گردد، مانعى ندارد، همچنين قرار دادن محدوديّت هاى زمانى و مكانى، در صورتى كه به شكل منطقى و قابل قبول باشد، آن هم جايز است.
اگر شخص براى امرارمعاش به شكار برود و طبق ضوابط عمل نماید سفر او حلال و نماز را باید شكسته بخواند، همچنين اگر شکار براى فراهم كردن درآمد بيشتر باشد؛ امّا اگر براى لهو و تفريح و خوش‌گذرانی به شكار می‌رود یا ضوابط را رعایت نمی‌کند، سفر او حرام و نماز را بايد تمام بخواند.
راهى که براى این امر تصوّر مى شود، این است که شکارچیان را از اقلیّتهاى دینى انتخاب کنند که هزینه شکار کردن به عهده آنها باشد و در مقابل از گوشتهاى آن هرطور بخواهند استفاده کنند و صاحبان اراضى نیز مى توانند در مقابل ورود شکارچیان به زمینهاى خود حقّى دریافت کنند.
در صورتى که مى داند شکار به وسیله همان تیر از بین رفته، گوشت آن حلال است.
هرگاه چند سگ را براى شكار حيوانى بفرستند چنانچه همه آنها داراى شرايط شکار با سگ شکاری باشند شكار حلال است و اگر بعضى از آنها داراى اين شرايط نيستند شكار حرام است.
اگر با شمشير يا سلاح ديگرى كه شكار كردن با آن صحيح است با رعایت شرايط شرعی شکار، حيوانى را دونيم كند و سر و گردن در يك قسمت باقى بماند اگر وقتى برسد كه حيوان جان داده است، هر دو قسمت حلال است، همچنين اگر زنده باشد ولى وقت براى سر بريدن تنگ باشد امّا اگر وقت براى سر بريدن دارد آن قسمت كه در آن سر نيست حرام است و آن قسمت ديگر كه سر دارد اگر مطابق دستورشرع ببرد حلال است.
در فرض سؤال، تنها در صورتی که زنده باشد و آن را ذبح کند، حلال است.
هرگاه با اسلحه يا سگ غصبى، حيوانى را شكار كند، شكار حلال است و مال او مى شود، ولى گذشته از اين كه گناه كرده بايد اجرت اسلحه يا سگ را به صاحبش بدهد.
هنگام به كار بردن اسلحه نام خدا را ببرد، ولى اگر فراموش كند اشكالى ندارد.
شکار حیواناتی که در شب قدرت بر فرار ندارند جایز نیست.
در صورتى كه به وسيله شكار خونى از آنها جارى شود و پيش از آن كه شكارچى برسد و سر آنها را ببرد جان بدهند، پاك و حلال است.
در شكار استقبال شرط نيست.
