هرگاه صاحب‌مال ديوانه شود امانت‌دار بايد امانت را فوراً به ولی او برساند، يا به او خبر دهد كه مال را ببرد و اگر بدون عذر شرعى اين كار را نكند و مال تلف شود ضامن است، مگر اينكه ولی او اجازه دهد امانت به حال خود بماند.
هرگاه امانت‌دار بميرد، يا ديوانه شود، وارث يا ولی او بايد هر چه زودتر به صاحب‌مال اطّلاع دهد، يا امانت را به او برساند.
درصورتی‌که شخص امانت‌دار آدم متهمی نباشد، ادّعاى او درباره ردّ امانت پذیرفته می‌شود، ولى اگر متّهم باشد پذیرفته نیست و در این صورت با توجّه به این‌که صاحب‌مال منکر است، امانت‌دار می‌تواند از او تقاضاى قسم کند و اگر منکر قسم بخورد، امانت‌دار باید مال را برگرداند.
اگر آن مال تلف شود بايد عوض آن را بدهد، ولى اگر كسى مالى را دست بچه يا دیوانه‌ای ببيند كه ممكن است از بين برود و آن را بگيرد و در نگهدارى آن كوتاهى نكند ضامن نيست.
گاهى میّت را در تابوتى قرار می‌دهند و دفن می‌کنند به‌طوری‌که اگر دربیاورند متلاشى نمىشود اين کار مشكلى ندارد؛ امّا اگر به شكل معمولى دفن شود كه اگر دربیاورند متلاشى می‌شود امانت‌گذاری میّت صحيح نيست و نمی‌توان نبش قبر كرد.
امانت‌دار و كسى كه مال را امانت می‌گذارد هر دو بايد «بالغ» و «عاقل» باشند، بنابراين اگر بچه نابالغ يا ديوانه مالى را نزد كسى امانت بگذارد صحيح نيست، همچنين نمی‌توان مالى را نزد بچه نابالغ يا ديوانه امانت‌گذار، ولى اگر مميّز باشد و ولی او اجازه دهد می‌تواند امانت را قبول كند.
اگر در حفظ و تعمیر کوتاهی و کار خلافی نکرده باشد، ید امانی است.
درصورتی‌که احتمال خطر و یا ضرری بوده باشد، مانعی ندارد.
هرگاه كسى امانتى را قبول كند اگر جاى مناسبى براى حفظ آن ندارد بايد تهيّه نمايد و طورى آن را نگهدارى كند كه مردم بگويند در حفظ امانت كوتاهى نكرده است در غير اين صورت اگر تلف شود ضامن است.
هرگاه از بچه يا ديوانه چيزى را به‌طور امانت قبول كند اگر آن چيز مال خود آن بچه يا ديوانه است بايد به ولی او برساند و نمىتواند به خود او بازگرداند و اگر مال شخص ديگرى است بايد به صاحبش بدهد.
كسى كه توانايى نگهدارى امانت را ندارد نبايد آن را قبول كند، ولى اگر صاحب‌مال در نگهدارى آن عاجزتر باشد و كسى هم كه بهتر حفظ كند وجود نداشته باشد، قبول كردن آن مانعى ندارد.
در این مدّت به‌منزله امانت است و بعد از پایان مدّت باید به مالک اصلى یا وکیل او بازگردانده شود.
