مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

انتشار رساله توسط مجتهدى به دلالتی بر اینکه او خود را از دیگران اعلم می‌داند ندارد.‌

مجتهدى كه از او تقليد مى‏كند بايد مرد، بالغ، عاقل، شيعه دوازده‌امامی، حلال‏زاده و همچنين بنا بر احتياط واجب عادل و زنده باشد. (عادل كسى است كه داراى حالت خداترسى باطنى است كه او را از انجام گناه كبيره و اصرار بر گناه صغيره بازمی‌دارد).‌

درست است که قدرت بیان باعث معرفى شخص است امّا اگر کسى بیانى نداشت و مقام علمى او مجهول ماند و بعد از فحص نیز مقام علمى او روشن نشد مردم نسبت به او وظیفه‌ای ندارند، مانند گنجى است که شناخته‌نشده و کسى در برابر آن گنج وظیفه‌ای ندارد.‌

آرى جايز است.‌

درصورتی‌که هر یک از آن‌ها در بخشى از فقه اعلم باشند و ضوابط مرجعیت بر آن‌ها تطبیق کند، اشکال ندارد.‌

به‌عنوان‌مثال در احكام سفر در مورد روزه از مجتهدى تقليد كند كه مى‌گويد روزه بگيرد و در نماز به فتواى مجتهدى عمل كند كه مى‌گويد شكسته بخواند.‌

چنانچه مجتهدى احساس کند که شرایط مرجعیت یا اجتهاد را ازدست‌داده لازم است اعلام کند.‌

در مسائلی که به فتوای میت عمل کرده باقی می‌ماند؛ در باقی مسائل هرچه باشد از حیّ تقلید می‌کند.‌

در بسیاری از موارد از شئون مرجعیت است زیرا مرجع هم صاحب فتوا است و هم صاحب حکم در موضوعات؛ و داستان معروف تنباکو مصداق روشن این مطلب است.‌

آرى طبق اطمينان خودتان عمل مى‌كنيد.

صرف احتمال اعلمیت، مجوّز عدول نمى‌گردد.‌

فراموش کردن مرجعی که در احتیاط واجب به فتوای ایشان رجوع کرده اشکالی ندارد همین‌که بداند فتوایی که به آن رجوع کرده چیست، کفایت می‌کند.‌