مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

«نذر» آن است كه كار خيرى را براى خدا بر عهده خود قراردهد، يا ترك كارى كه نكردن آن بهتر است.

اینگونه نذرها جنبه شرعی ندارد و عمل به آنها لازم نیست.‌

نذر در فرض مذکور منعقد نمی شود.‌

با توجه به اینکه کلمه نذر بر زبان جاری نشده نذر محسوب نمی شود.

اگر نذر كند تا وقت معيّنى عملى را ترك نمايد بعد از گذشتن آن وقت مى‏تواند آن كار را به جا آورد و اگر پيش از گذشتن وقت از روى فراموشى يا اجبار انجام دهد چيزى بر او نيست، ولى لازم است تا آخر وقت نذر، آن عمل را به جا نياورد و اگر بدون عذر آن را به جا آورد بايد كفّاره بدهد.

نذر باطل است و کافی است همان سکه را برگرداند و چنین کاری را تکرار نکند ولی در صورت رضایت می تواند مطابق نذر هم عمل کند.‌

اصل رفتن صحیح است ولی پابرهنه فقط به مقدار محدود صحیح است.‌

نذر نتیجه آن است که بگوید اگر مثلا گوسفندم بچه آورد بچه اش نذر باشد که چنین نذری اشکال دارد و معمول نیست.‌

عمل به این نذر واجب نیست.(مگر نذر دعاهایی که محتوای صحیحی داشته و به قصد رجاء بخواند)‌

عمل به این نذر لزومی ندارد.

اصل نذر در فرض مذکور اشکال دارد.‌

نذر دو قسم است: نذرى كه به صورت «مشروط» انجام مى‏شود، مثلًا مى‏گويد: چنانچه مريض من خوب شود انجام فلان كار براى خدا بر عهده من است (اين را «نذر شكر» گويند) يا اگر مرتكب فلان كار بد شوم فلان كار خير را براى خدا انجام خواهم داد (و آن را «نذر زجر» گويند)، دوم نذر مطلق است و آن اين‏كه بدون هيچ قيد و شرطى بگويد: «من براى خدا نذر مى‏كنم كه نماز شب بخوانم» و همه اينها صحيح است.