مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر مبلغ نذر جزئى است احتیاط آن است که در هر یک از سه مورد، آن مقدار را مصرف کند و اگر مبلغ و مقدار قابل توجّه‌ی است می‌تواند قرعه بزند و مطابق آن عمل کند.

اگر چيزى براى حرم يكى از امامان يا امامزادگان نذر كند بايد آن را به مصارف حرم برساند، از قبيل تعميرات و فرش و روشنايى و خدّامى كه مشغول خدمت هستند و مانند آن، ولى اگر چيزى براى خود امام علیه‌السلام يا امامزاده نذر كرده بى آن‏كه نام حرم را ببرد، مى‏تواند علاوه بر امورى كه ذكر شد صرف مجالس عزادارى‏ و سوگوارى يا نشر آثار آن بزرگواران، يا كمك به زوّار آن‌ها يا هر كار ديگرى كه نسبتى با آن‌ها دارد بكند.

با توجّه به این‌که درگذشته روشنايي اماکن و امامزاده‌ها با شمع بوده و اکنون اين مطلب از بين رفته، نذر شمع رجحاني ندارد.

نذر زن اگر مزاحم حقوق شوهر باشد بی‌اجازه او باطل است و اگر مزاحم نباشد احتياط مستحب آن است که با اجازه او باشد.

درصورتی‌که نوع نذر را فراموش کرده باشد و يا شک بين چند مورد دارد و نمی‌تواند احتياط کند و به تمام موارد عمل نمايد، بين مواردي که احتمال می‌دهد قرعه می‌زند و طبق آن عمل می‌نماید. در صورت شک يا فراموشي مقدار نذر، آن مقدار که يقيني است بجا می‌آورد.

هيچ شخصي نمی‌تواند با نذر کردن، کاري را بر ديگران واجب کند و چنين نذرهایی باطل است.

نذرهاي مقطعي و محدود مانعي ندارد ولي نذرهاي سنگين و طولاني مکروه است چراکه مشکلات مهمي در زندگي ايجاد می‌کند و اگر آن‌قدر سنگين باشد که رجحان شرعي نداشته باشد باطل است مثلاً نذر کرده تمام عمرش را روزه بگيرد يا نذر کرده 10 ميليون صلوات بفرستند، در چنين مواردي نذر منعقد نمی‌شود.

اگر شخصي قادر به اداي نذر نباشد در اين صورت تا جايي که توانايي دارد به آن عمل کند يا کاري که نزديک و شبيه آن باشد را انجام دهد و اگر اصلاً قادر به انجام آن نباشد از او ساقط می‌شود.

چنانچه صيغه نذر را به هر زباني خوانده باشد (مثلاً گفته باشد نذر می‌کنم اگر حاجتم را گرفتم فلان کار را انجام دهم) جايز نيست و اگر نخوانده است مانعي ندارد.

باید نذر کنند که براى رضاى خدا به مراسم حسینى، فلان کمک را می‌کنند؛ و نذر براى پرچم و امثال آن صحیح نیست بلکه باید براى خدا و به‌قصد کمک به عزاى صاحب‌پرچم یعنى امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش باشد.

هرگاه كفش كسى را ببرند و كفش ديگرى به‌جای آن بگذارند، چنانچه بداند كفشى كه مانده مال كسى است كه كفش او را برده و اين كار عمداً انجام‌شده و دسترسى به آن شخص نيست، مى‏تواند آن را به‌جای كفش خود بردارد و چنانچه دسترسى به حاكم شرع دارد از او اجازه بگيرد و هرگاه قيمت آن از كفش خودش بيشتر باشد بايد هر وقت صاحب آن پيدا شد زيادى قيمت را به او بدهد و اگر از پيدا شدن او مأيوس شود زيادى را از طرف صاحبش صدقه مى‏دهد، ولى اگر يقين دارد يا احتمال مى‏دهد كفشى كه مانده مال كسى نيست كه كفش او را برده، چنانچه از پيدا كردن صاحب آن مأيوس باشد بايد آن را صدقه دهد.

فرشى را كه براى حسینیه وقف كرده‏اند نمى‏توان براى نماز به مسجد ببرند و اگر ندانند آن فرش مخصوص حسینیه است يا نه باز بردن آن به‌جای ديگر صحيح نيست، همچنين ساير اموال وقف، حتّى مهر نماز مسجدى را به مسجد ديگرى نمى‏توان برد.