چنانچه این کار را در ملاء عام انجام می‌دهد اشکال ندارد مشروط بر اینکه منشأ فسادی نشود و لازم است با زبان خوش توأم باادب و احترام او را ارشاد کرد.
حکومت اسلامى و مسلمانان نسبت به گناهان پنهانى افراد وظیفه‌ای ندارند، ولى بدون شک نسبت به گناهانى که به‌طور علنى و آشکار، در سطح جامعه انجام می‌شود وظیفه نهى از منکر دارند و الا جایى براى انجام این وظیفه مهم باقى نمی‌ماند.
ازآنچه موجب ترويج فرهنگ فاسد غربى مى‌شود بايد پرهيز كرد، مگر اين‌كه انسان بتواند چنين افرادى را توجيه كند.
اگر قطع رابطه موجب بیدار شدن آن‌ها می‌شود و باعث ترک منکر شود واجب است و اگر اثر منفى دارد، این کار را نکنید.
اگر داخل شدن بعضى از مؤمنين يا علماى اسلام در دستگاه‌های ظلم مفسده مهم‌تری داشته باشد، مثل اين‌كه باعث سستى عقايد مردم، يا سلب اعتماد آن‌ها از علماى دين گردد كه در اين صورت قبول اين كاربر آن‌ها جايز نيست.
این امرونهی، مستحب می‌باشد.
احتیاط آن است در تمام آنچه در اسلام ممنوع است آن‌ها را با زبان خوب امربه‌معروف و نهی از منکر نمایید.
اين مرحله از امربه‌معروف و نهى از منكر بلكه به‌طورکلی مرحله فيزيكى و برخورد با مجرمين بر عهده حكومت اسلامى است و افراد ديگر حق دخالت ندارند و هرگاه كسى خودسرانه اين كار را كند قصاص دارد.
هرگاه احتمال صحيح داده شود كه سكوت، سبب مى‌شود كه عمل منكرى معروف، يا عمل معروفى منكر شود، بر همه مخصوصاً علماى اسلام واجب است كه حق را اظهار و اعلام كنند و سكوت جايز نيست.
در موارد جهل به حکم واجب است و در جهل به موضوع لازم نیست مگر اینکه موضوع خطرناکی باشد.
بهتر است این گونه مسائل را زن و شوهر با مدارا با یکدیگر حل کنند.
