مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

آری صحیح است.

اگر داخل شدن بعضى از مؤمنين يا علماى اسلام در دستگاه‌های ظلم مفسده مهم‌تری داشته باشد، مثل اين‏كه باعث سستى عقايد مردم، يا سلب اعتماد آن‌ها از علماى دين گردد كه در اين صورت قبول اين كاربر آن‌ها جايز نيست.

بازداشتن ديگران از هر عملى كه به حكم شارع ناپسند است.

درصورتی‌که ممکن است برای او عادت شود و در بزرگی کار خلاف را تکرار کند احتیاط آن است که در مورد او انجام شود.

باید کارى کرد که امربه‌معروف و نهى از منکر با این امور مخلوط نشود; ولى نظرهاى قهرى اشکال ندارد.

براى امربه‌معروف‏، بايد از راه‌هایی كه مفيد و مؤثر است و پيامدهاى منفى ندارد، استفاده كرد.

قصد قربت شرط نیست ولى بدون آن ثواب به کسى نمی‌دهند.

امربه‌معروف به هر صورت که اثر کند واجب است; خواه فردى باشد یا نباشد.

درصورتی‌که بتوانند به عنوان نهى از منكر اطلاعات کلی را برسانند، بی‌آنکه نام اشخاصى فاش شود مانعى ندارد، بلكه گاهى واجب است.

خبرنگار هم طبق ضوابط امربه‌معروف‏ مى‏تواند عمل كند؛ در جايى كه احتمال تأثیر وجود دارد و ضررى بر آن مترتّب نمى‏شود و منكر بودن آن مسلّم است، بايد به وظيفه امربه‌معروف‏ و نهى از منكر عمل كند. مگر این‌که شغل او (كه به عنوان يك واجب كفايى عمل مى‏كند) به خطر افتد؛ در اين صورت مى‏تواند اين كار را به‌طور غیرمستقیم انجام دهد؛ يعنى به‌وسیله ديگران.

احتیاط واجب آن است که هجرت کنند.

چنانچه آموزش‌های لازم را درزمینهٔ امربه‌معروف و نهى از منکر و شرایط و ظرافت‌های آن ببینند کار بسیار خوبى است، بلکه در شرایطى واجب است; ولى نباید بهانه‌ای به دست مخالفان بدهند و رعایت ادب اسلامى را درهرحال بنمایند.