كسى كه ايستاده نماز مىخواند نمىتواند به كسى كه نشسته يا خوابيده نماز مىخواند اقتدا کند و كسى كه نشسته نماز مىخواند نمىتواند به كسى كه خوابيده نماز مىخواند اقتدا كند.
اگر وجوه مزبور را به‌عنوان سهم مبارک امام (علیه‌السلام) داده‌اند، او باید با نظر مجتهد یا نماینده او عمل کند و اگر به‌عنوان تبرع بوده باید نظر مردم را تأمین کند.
اگر در اعتقاد خود متعمّد نباشد، فاسق نيست و فرد خطاکاري است و بايد او را با زبان خوب ارشاد و رفع اشتباه کرد.
عدالت امام‌جمعه و جماعت و حاکم شرع و مرجع تقلید شرط است منتها اثبات عدالت از طرق مختلف امکان‌پذیر است. مثلاً امام جماعتی در مسجد معروف شهر ایستاده و افراد ظاهرالصلاحی به او اقتدا کرده‌اند، این مقدار کافی است و در مورد امام‌جمعه‌ها می‌دانیم تا تحقیق کامل درباره آنها نشود به این مقام منصوب نمی‌شوند.
لازم بود نماز مغرب را نیت کند و به مردم بگوید آنها نماز عشاء را اقتدا کنند و بعد از رکعت سوم او رکعت چهارم را فرادا بخوانند و لازم است او(امام)نماز را قضا کند ولی نماز مامومینی که اطلاع نداشته اند صحیح است.
کارهاى خلاف شأن مختلف است. در بعضى از موارد حرام و موجب سقوط عدالت و در بعضى موارد کراهت دارد و مسقط عدالت نیست.
اگر لباس او نجس نشده و فقط بدن نجس است می‌تواند امام جماعت باشد.
با توجه به اینکه رعایت ترتیب بین نماز ظهر و عصر شرط ذکری است نماز عصر امام و نماز مأموم صحیح است و تنها لازم است امام بعد از نماز عصر نماز ظهر را بخواند.
عدالت يك حالت خداترسى باطنى است كه انسان را از انجام گناه كبيره و تكرار گناه صغيره بازمی‌دارد و همين اندازه كه با كسى معاشرت داشته باشيم و گناهى از او نبينيم نشانه وجود عدالت است و اين را حسن ظاهر كه حاكى از ملكه باطن است مىگويند.
بنا پراحتیاط واجب كسى كه نمی‌تواند از بيرون آمدن بول و غائط یا باد معده خوددارى كند و همچنين زن مستحاضه و به‌طورکلی هر كس نماز خود را به سبب عذرى ناقص مىخواند حق ندارد امام جماعت براى ديگران شود مگر امام جماعتی که با تيمّم يا وضوى جبيرهاى نماز مىخواند که مىتوان به او اقتدا كرد.
