هرگاه ذكر را قبل از رسيدن به حدّ ركوع و آرام گرفتن بدن بگويد بايد آن را بعد از آرام گرفتن اعاده كند، حتّى اگر عمداً اين كار را كند احتياط واجب اين است كه نماز را نيز بعداً اعاده نمايد.
هرگاه پيش از تمام شدن ذكر واجب عمداً سر از ركوع بردارد نمازش باطل است و اگر سهواً باشد چنانچه پيش از خارج شدن از حال ركوع متوجّه شود بايد در حال آرامى بدن دوباره ذكر را بگويد و اگر بعدازآنکه از حال ركوع خارج شد متوجّه گردد، نمازش صحيح است.
هرگاه ركوع را فراموش كند و بعد از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع نكرده بايد بايستد و به ركوع رود و اگر به حالت خميدگى به ركوع برگردد نماز او باطل است زيرا قيام متّصل به ركوع را به‌جا نياورده است.
هرگاه ركوع را فراموش كند و پيش از سجده اوّل يا میان دو سجده، يا قبل از آنكه پيشانى براى سجده دوم به زمين رسد متوجّه شود، بايد برگردد و بايستد و بعد به ركوع رود و دو سجده را نیز بعد از رکوع بجا آورد.
چنانچه در سجده اوّل رکعت سوّم متوجّه شود، آن رکعت را رکعت دوّم خود قرار می‌دهد و تشهد می‌خواند و بعد از نماز سجده فراموش‌شده را قضا می‌کند و سپس سجده‌های سهو را طبق دستور رساله انجام می‌دهد و احتیاطاً نماز را اعاده کند و اگر بعد از هردو سجده متوجّه شود، نماز او باطل است.
هرگاه در بين نماز از ايستادن عاجز شود بايد بنشيند و اگر از نشستن هم عاجز شود بايد بخوابد، ولى تا بدنش آرام نگرفته بايد چيزى نخواند.
هرگاه بعد از نماز يا بعد از سجده متوجّه شود بر چيزى سجده كرده كه سجده بر آن جایز نبوده، نمازش صحيح است.
محل آن گذشته است و نباید توجه کند.
هرگاه توانايى بر ايستادن دارد امّا مىداند يا احتمال عقلائى مىدهد كه براى او ضرر داشته باشد، يا بيمارىاش طولانى می‌شود، يا مثلاً زخم يا شكستگى استخوان او دير التيام پيدا مىكند، بايد نشسته نماز بخواند و اگر آن‌هم ضرر دارد خوابيده نماز بخواند.
كسى كه احتمال مىدهد تا آخر وقت بتواند ايستاده نماز بخواند بنا بر احتياط واجب در اوّل وقت نماز نخواند.
هرچند کار خلافی کرده است ولیکن نماز باطل نیست.
