مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

گفتن هرگونه ذکر خداوند در نماز، به‌قصد ذکر مطلق جایز است.

آن‌هایی که توجه نداشته‌اند نمازشان صحیح است و باید قضای آن سجده را بلافاصله بعد از نماز بجا آورده باشند و دو سجده سهو نیز بجا آورند و الا نماز را باید اعاده کنند و آن‌ها که آگاهانه یک سجده را ترک کرده‌اند باید نماز را اعاده کنند.

اگر هنوز از سجده نگذشته و داخل در عمل بعد نشده است باید یک سجده دیگر بجا آورد.

هر دو سجده باهم یک رکن محسوب می‌شوند بنابراین هرگاه هر دو را عمداً یا از روى فراموشى ترک کند یا به‌جاى دو سجده چهار سجده به‌جا آورد نماز باطل است، امّا زیادى یا کمى یک سجده به‌شرط اینکه از روى سهو باشد نماز را باطل نمی‌کند.

در احكام ركوع فرقى بين نماز واجب و مستحب نيست، حتّى زيادى ركوع بنا بر احتياط واجب.

در فرض سؤال نماز صحیح است.

هرگاه پيشانى بی‌اختیار از جاى سجده بلند شود و برگردد، (این دو برخورد) يك سجده حساب می‌شود، چه ذكر سجده را گفته باشد يا نه ولى اگر اختياراً آن را بردارد اگر قبل از ذكر و از روى عمد باشد نمازش باطل است و الا اشكال ندارد.

اگر موقعى که ذکر سجده را می‌گوید، یکى از هفت عضو را عمداً از زمین بردارد، نماز او باطل می‌شود، ولى موقعى که مشغول گفتن ذکر نیست، اگر غیر از پیشانى، جاهاى دیگر را از زمین بردارد و دوباره بگذارد، اشکال ندارد.

كسى كه مقدارى از شست پايش بریده‌شده بايد بقيّه را بر زمين بگذارد و اگر چيزى نمانده بقيّه انگشتان را بگذارد و اگر انگشت ندارد، مقدارى از پا كه باقيمانده بر زمين می‌گذارد.

قرائت بخشی از آیه سجده دار و نیز نوشتن آیه سجده دار درصورتی‌که مس صورت نگیرد، مانعی ندارد.

اگر عمداً این کار را کرده باشد نماز او اشکال دارد ولی اگر جاهل قاصر بوده نماز صحیح است و فقط باید بعد از نماز سجده سهو بجا آورد به خاطر سجده اضافه.

هرگاه نتواند كف دست‌ها را بر زمين بگذارد بايد پشت دست‌ها را به زمين بگذارد و اگر آن‌هم ممكن نيست مچ دست‌ها را بر زمين بگذارد و چنانچه آن‌هم ممكن نباشد بنا بر احتياط واجب هر جاى دست تا آرنج ممكن شود روى زمين می‌گذارد و درصورتی‌که نتواند، بازو را بگذارد.