مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر قبل از ظهر افطار کرده، کفّاره تأخیر دارد یعنى براى هر یک روز یک مد طعام باید بدهد و از گناه خود استغفار کند و قضاى آن را بعداً بجا آورد و اگر بعدازظهر بوده علاوه بر آنچه گفته شد باید کفّاره افطار روزه قضا را هم بدهد.) بايد به ده نفر فقير هرکدام يك مد طعام بدهد و اگر نمی‌تواند بايد سه روز روزه بگيرد و احتیاط مستحب آن است که این سه روز پی‌درپی باشد.)

درصورتی‌که موی ضخیم به‌اندازه کافی بر بالای آلت تناسلی باشد نشانه بلوغ است و در فرض سؤال که حکم را نمی‌دانسته قضا کافی است.

در فرض سؤال جایز نیست و روزه باطل است.

درصورتی‌که وقت برای گرفتن هر دو تنگ باشد تفاوتی ندارد.

داشتن روزه قضا مانع از روزه کفاره نیست در ضمن کفاره قسم اول اطعام ده مسکین و یا لباس پوشاندن به ده فقیر می‌باشد و اگر توانایی بر آن‌ها نداشت سه روز روزه است.

کسي که روزه قضا دارد:1- نمی‌تواند روزه مستحبي بگيرد.2- می‌تواند روزه مستحب را نذر کند، مشروط بر این‌که بعد از روزه‌هاي قضا، بتواند آن را بجا آورد. به اين معنا که اگر مثلاً ده روز، روزه قضا دارد و تا ماه رمضان آينده بيشتر از ده روز باقی‌مانده، می‌تواند نذر روزه کند ولي اگر فقط ده روز باقی‌مانده، با توجه به این‌که در اين حالت بايد روزه قضا را بگيرد، نذر روزه مستحبي اشکال دارد.3- می‌تواند روزه نيابتي بگيرد.

هرگاه به‌واسطه مستى روزه او ترك شده، بايد قضا كند؛ هرچند مادّه مست‌کننده را از روى اشتباه و يا براى معالجه خورده باشد. بلكه اگر نيّت روزه را قبلاً كرده، بعد در حال مستى روزه را تمام كند بنا بر احتياط واجب بايد قضا نمايد.

روزه‌هايى كه در حال جنون به‌جا نياورده، بعد از عاقل شدن لازم نيست قضا كند.

در روزه‌هاي قضايي که وقت آن کم است (مثلاً 10 روزه قضا از رمضان گذشته مانده و 10 روز نيز تا رمضان فرصت دارد) نيازي به اجازه شوهر نيست و بايد روزه بگيرد. ولي در روزه‌هاي نذر و روزه‌هاي قضايي که تا ماه رمضان‌ وقت کافي دارد و روزه گرفتن مزاحم حقوق شوهر می‌شود بايد از شوهر اجازه بگيرد. البته در قضاي روزه رمضان‌ که وقت کافي دارد اگر بدون اطلاع شوهر روزه گرفت و بعد از اذان ظهر شوهر تقاضاي تمکين و مانند آن نمود زن بايد روزه خود را ادامه دهد.

اگر پسر بزرگ ميّت نداند كه ميّت قضاى روزه بر ذمّه دارد يا نه واجب نيست براى او قضا بگيرد و اگر اجمالاً بداند مقدارى قضاى روزه بر ذمّه اوست بايد به‌اندازه‌ای كه يقين دارد به‌جا آورد و بيش از آن لازم نيست.

اگر تصورش این بوده که به علت اضطرار می‌تواند غسل نکند قضای روزه کافی است و کفاره لازم نیست.

چنانچه عذر شرعی داشته است باید برای هرروز دو نفر مسکین را اطعام کند و اگر عذر عرفی داشته بچه‌ها باید بعداً قضا کنند و نیازی به وصیت نیست، البته اگر عذر نداشته و عمدی بوده است باید 62 فقیر را برای هرروز سیر کند.