مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

درصورتی‌که اگر بشنود موجب اذیت و آزار وی می‌شود اشکال دارد.

اگر آن‌ها واقعاً خوب هستند و او نسبت بدی داده تهمت‌زده و اگر بد هستند و مخاطب نمی‌دانسته غیبت کرده است.

غیبت کردن تنها در مواردی از قبیل دادخواهی در برابر ظلم‌هایی که به انسان شده و مشورت دادن به افراد و مواردی که نهی از منکر تنها از همین راه باشد مجاز است.

اگر به‌قصد نهى از منکر باشد و اثر داشته باشد لازم است.

صرف اسم و دیدن تصویر درصورتی‌که نتواند تطبیق کند شناخت محسوب نمی‌شود (شناخت این است که بگوید فلانی را می‌شناسم مثلاً اگر تصویر او را ببیند بگوید فلانی است.)

فقط درصورتی‌که عمل او نشانه هتک جماعت باشد غیبت او جایز است.

قصد غیبت شرط نیست و به تعبیر دیگر هرگاه آنچه می‌گوید مصداق غیبت باشد قصد هم خودبه‌خود حاصل‌شده است.

آیه شریفه شامل کفار نمی‌شود ولی نفی غیر هم نمی‌کند و از روایات عام و دلیل محفوظ بودن عِرض افرادی که جانشان و مالشان محفوظ است به دست می‌آید که غیبت کفار غیر حربی جایز نیست.

اگر ظلم آن آشکار باشد اشکالى ندارد.

غیبت او جایز نیست.

در مورد مسیحی و یهودی نمی‌توان غیبت کرد؛ و همچنین وهابیانی که با مسلمانان در حال جنگ نیستند و خصومت با شیعه و اهل‌بیت ندارند.

هرگاه سخن از عیوب ظاهری او باشد که دیگران اطلاع دارند غیبت محسوب نمی‌شود هرچند احتیاط در ترک آن است.