نام این کار را نمی‌توان رشوه گذاشت؛ بلکه حق‌الزحمه‌ای است که در مقابل کار مثبت و مفید و مشروع پرداخت می‌شود و لذا این کار براى دهنده و گیرنده حق‌الزحمه اشکالى ندارد.
اسرار هیچ مسلمانى را نمی‌شود افشا کرد; مگر در مواردى که مصلحت مهم‌تر در کار باشد.
خبرنگار هم طبق ضوابط امربه‌معروف می‌تواند عمل کند; درجایی که احتمال تأثیر وجود دارد و ضررى بر آن مترتّب نمی‌شود و منکر بودن آن مسلّم است، باید به وظیفه امربه‌معروف و نهى از منکر عمل کند. مگر این‌که شغل او (که به‌عنوان یک واجب کفایى عمل می‌کند) به خطر افتد; در این صورت می‌تواند این کار را به‌طور غیرمستقیم انجام دهد; یعنى به‌وسیله دیگران.
چنانچه این امر براثر سهل‌انگاری بوده باشد و سبب تضییع حقّى گردد، خبرنگار مسئول است، ولى اگر از قبیل اشتباهاتى است که به‌هرحال براى غیر معصومین پیش می‌آید، خبرنگار مسؤولیتی ندارد. امّا چنانچه سبب ضرر و زیان شود، باید از عهده ضرر و زیان برآید; زیرا در ضررهاى جانى و مالى، عمد و خطا هر دو مسؤولینت آفرین است. با این تفاوت که عمد مجازات هم دارد; ولى خطا مجازات ندارد.
توسّل به تهمت و دروغ و مانند آن، در شأن خبرنگاران مسلمان و متعهّد نیست.
خبرنگار مسئول نیست؛ ولی براى حفظ حیثیت خود باید واقعیت را فاش کند.
اگر یک فرد مورد وثوق خبر را نقل کند، کافى است. ولى احتیاط آن است که در اخبار مهم به قول یک نفر قناعت نکند.
درصورتی‌که رعایت اصول عفت شود، خبرنگاری زنان مانعى ندارد.
ثقه بودن مخبر، از طریق معاشرت، یا شهادت افراد مطلع و آگاه و ثقه استفاده می‌شود.
درصورتی‌که نشر آن اخبار موجب امربه‌معروف و نهى از منکر و مبارزه با فساد باشد، هیچ اشکالى ندارد.
ایجاد نشاط مجوّز دروغ گفتن نیست.
