هرگاه صاحب‌مال ديوانه شود امانت‌دار بايد امانت را فوراً به ولی او برساند، يا به او خبر دهد كه مال را ببرد و اگر بدون عذر شرعى اين كار را نكند و مال تلف شود ضامن است، مگر اينكه ولی او اجازه دهد امانت به حال خود بماند.
امانت‌دار و كسى كه مال را امانت می‌گذارد هر دو بايد «بالغ» و «عاقل» باشند، بنابراين اگر بچه نابالغ يا ديوانه مالى را نزد كسى امانت بگذارد صحيح نيست، همچنين نمی‌توان مالى را نزد بچه نابالغ يا ديوانه امانت‌گذار، ولى اگر مميّز باشد و ولی او اجازه دهد می‌تواند امانت را قبول كند.
درصورتی‌که از پيدا كردن صاحبان آن‌ها مأيوس باشد، می‌تواند مطابق آنچه ذكر شد عمل كند. ولى بايد صندوق صدقات مورد اعتمادى را انتخاب كند.
هرگاه امانت‌دار بميرد، يا ديوانه شود، وارث يا ولی او بايد هر چه زودتر به صاحب‌مال اطّلاع دهد، يا امانت را به او برساند.
هرگاه مشترى تا سه روز پول جنسى را که نقداً خریدارى کرده نیاورد فروشنده حق فسخ دارد و اگر پول آن متاع را داده آن چیز در نزد شما امانت است.
اگر تصرف در خانه و زندگی او باشد جایز نیست مگر در صورت ضرورت.
اگر صاحب‌مال بميرد و چند وارث داشته باشد، امانت‌دار بايد مال را به همه ورثه بسپارد، يا به كسى كه وكيل همه آنان باشد بنابراين، اگر تمام مال را فقط به يكى از ورثه بدون اجازه ديگران بدهد ضامن سهم ديگران است.
تحويل دادن آن نسخه منحصربه‌فرد، به يكى از آن سه نفر شرعاً جايز نبوده و بايد به نحوى آن را جبران كند، زيرا امانتى بوده متعلّق به هر سه نفر.
درصورتی‌که از قبيل اجاره و مانند آن باشد اشكالى ندارد.
هرگاه امانت‌دار نشانه‌های مرگ را در خود ببيند چنانچه ممكن است بايد امانت را به صاحب آن يا وكيل او برساند و اگر ممكن نيست احتياط واجب آن است به حاكم شرع دهد و اگر دسترسى ندارد بايد وصیت كند و شاهد بگيرد و به وصى و شاهد اسم صاحب‌مال و جنس و خصوصيّات و محل آن را بگويد.
باید مال را نزد خود نگهداری کند تا از بازگشت صاحب آن ناامید شود، آنگاه می‌تواند به فقرا بدهد.
