ابراء را نمی توان باطل کرد و در فرض سوال زن نمی تواند مطالبه کند مگر اینکه مرد خودش مایل باشد بپردازد.
این‌گونه مهریه‌ها با چنان قرائنى که ذکر شد جدی نیست و جمله عندالمطالبه را باید حمل بر عند القدرة و الاستطاعة کرد، بنابراین، به اجرا گذاشتن این‌گونه مهریه‌ها در صورت عدم قدرت جایز نیست.
در صورت شرط بکارت یا هر شرط کمال و عدم نقص ـ خواه به‌صورت ذکر در عقد باشد یا قبل از آن ـ چنانچه خلاف آن ثابت شود حقّ فسخ دارد و هرگاه دخول حاصل نشده باشد، مهر به‌کلى ساقط است و اگر حاصل‌شده باشد، مهرالمثل پرداخته می‌شود و سپس از کسى که تدلیس کرده می‌گیرد.
پرداخت مهریه به قیمت فعلی که قیمت کاذب است لازم نیست. شوهر میتواند مبلغی را علی‌الحساب بپردازد و هر زمان قیمت سکه به قیمت معقول رسید مطابق آن قیمت محاسبه کند.
تمام مهر المثل را باید بدهد و در مواردی مانند تدلیس از شخصی که تدلیس کرده است می گیرد.
ما فرقی بین مهرالمثل و ارش البکاره نمی‌گذاریم.
هر گاه منظورتان این نبوده که در صورت فوت نیز به او می بخشید، می توانید بعد از فوت او مهریه را از اموال به جا مانده از ایشان مطالبه کنید.
هرگاه دین مزبور مطالَب باشد و منزل زائد بر شئونش بوده باشد باید منزل را تبدیل به منزلى که در حدّ شأنش باشد بکند و تفاوت آن را براى اداى دین صرف نماید.
چنانچه طرفین می‌دانسته‌اند که مهر السنه طبق مشهور (پانصد درهم نقره) است اشکالى ندارد و باید با پول رایج حساب کنند، اما اگر هردو یا یکى آگاه نبوده‌اند احتیاط آن است که در مورد مقدار مهر باهم مصالحه کنند.
در فرض سؤال مهریّه به حال خود باقی است و باید پرداخت شود.
مهریّه درصورتی‌که قید و شرطى نداشته باشد حال است; ولى گاهى قرائنى وجود دارد که مهریّه نسیه است. مثلاً مهریّه سنگین است و می‌دانیم شوهر یک جوان کارگر، یا یک جوان دانشجوست و چیزى ندارد که فوراً بدهد. در این‌گونه موارد مهریّه حال نیست و زوجه نمی‌تواند آن را مطالبه کند. همچنین اگر مهریّه را دو بخش کنند نقد و نسیه. در اینجا تنها نقد را میتواند مطالبه کند.
هرگاه اکراه‌های متعدّد بوده باشد مهرالمثل تكرار خواهد شد و معيار وحدت و تعدّد عرفى است؛ مثلاً اگر زنى را به‌اجبار نزد خود بياورد و يك سال نگه دارد يك اكراه محسوب می‌شود و اگر امروز او را اكراه كرده و رها كند و روز ديگر مجدداً اكراه كند دو اكراه محسوب می‌شود
