مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در نگهداری از والدین، همه فرزندان پسر و دختر مسئولیت دارند و باید به صورتی بین خودشان تقسیم نمایند که  حق شوهر پایمال نگردد.‌

ولایت پدر تا زمانی است که فرزند به حدّ بلوغ و رشد نرسیده باشد و اما ولایت شوهر تنها نسبت به حقوقی است که شوهر بر زن دارد و در امور دیگر ولایتی ندارد.

درصورتی‌که شوهرش حقّ شرعى خود را در مورد حضانت مطالبه کند و حاضر به طلاق باشد، نمی‌توان اجباراً صیغه طلاق را جارى کرد، ولى می‌توان مرد را وادار کرد که به مقدار متعارف به زن، حقّ دیدن بچه‌ها را بدهد و مرد باید از این امر امتناع نکند و مسئله حضانت غیر از مسئله حقّ دیدار است.

چنانچه شرعاً (از طریق مصالحه، یا شرط ضمن العقد) موظّف شده باشد، دادگاه می‌تواند زوجه را به نگهدارى اطفال اجبار کند.

درصورتی‌که مادر به میل خود نفقه او را داده‌ است، نمی‌تواند از پدر چیزى بگیرد؛ ولى اگر پدر نفقه او را نمى‌داده و مادر به این قصد نفقه او را داده‌ که از او بگیرد، حقّ مطالبه دارد.

هرگاه فرزند به سنّ بلوغ رسید، نه پدر می‌تواند او را اجبار کند و نه مادر؛ بلکه نزد هرکدام دوست داشته باشد، می‌تواند زندگى کند.

با توجّه به این‌که كتمان اين حقيقت در حال و آينده منشأ مشكلات مختلف شرعى است، سزاوار است تدريجاً و به‌طور غیرمستقیم، او را از حقيقت مسئله آگاه سازند؛ و اگر طبق موازین شرعی برای فرزندخواندگی اقدام کرده باشند، فرزند محرم آن‌ها است.

شوهر اولویتی ندارد.

حقوق شرعیِ این زن و بچّه بعد از اثبات ازدواج و تولّد، درهرحال ثابت است.

نفقه بر عهده‌ی پدر است و درصورتی‌که فوت‌شده است یا در دسترس نیست بر عهده‌ی قیّم او است.

هر چند مرتکب فعل حرام شده، ولي همسر او مطّلقه نشده، و فرزند او حلال زاده است مانند آميزش در دوران عادت ماهيانه.‌

طفل متولّد از زنا، ازنظر حضانت وجوب انفاق و مانند آن‌ها (جز در مواردى که دلیل قائم بر استثنا آن شده است مانند مسئله ارث) حکم فرزند شرعى را دارد، بنابراین ولدالزّنا وجوب نگهدارى و تربیت را دارد فقط ارث نمی‌برد و به زانی سپرده می‌شود.