هرگاه دخول صورت نگرفته باشد باید نصف مهر را بدهد.
در فرض سؤال این‌گونه مهریه‌ها مؤجّل است.
اگر مرد معتقد است به‌عنوان مهریه داده قول او مقدم است.
مهریه زوجه مانند بقیه اموال است، به پدر و مادر و شوهر و فرزندان او می‌رسد و دیگران سهمی ندارند و آن‌ها که سهم دارند می‌توانند مطالبه کنند، البته نیمی از مهریه (درصورتی‌که زوجه فرزندی نداشته باشد) به‌عنوان ارث به شوهر می‌رسد.
در اينجا ظاهر، قبول قول فردی است که ادعای دخول را دارد (زن) چون باهم زندگى کرده‌اند و شب باهم بوده‌اند و لو یک‌شب، چه رسد به موردى كه مدّت‌ها باهم بوده‌اند. در اينجا می‌گوییم ظاهر حال موافق قول به دخول است (زن) و الا هيچ راهى براى اثبات دخول يا عدم آن باقى نمی‌ماند، پس قولش را قبول می‌کنیم و حكم دخول را جارى می‌کنیم
درصورتی‌که زوج و زوجه باهم در خلوت زندگی کرده باشند ادعای زوجه بر دخول پذیرفته می‌شود و در این صورت مهریه مطابق آنچه در عقدنامه آمده باید پرداخت شود مگر اینکه ثابت شود تدلیسی از سوی زوجه و بستگانش انجام‌گرفته است به این معنی که گفته باشند زوجه از هر نظر سالم است.
احتیاط واجب آن است که از حق حبس استفاده نکند.
با توجّه به اینکه مهریّه مربوط به سابق است حقّ گرفتن آن را دارد; ولى هر دو نفر ازنظر قضایى قابل‌تعقیب هستند و ازنظر اسلام مجازاتشان شدید است.
در صورت شرط بکارت یا هر شرط کمال و عدم نقص ـ خواه به‌صورت ذکر در عقد باشد یا قبل از آن ـ چنانچه خلاف آن ثابت شود حقّ فسخ دارد و هرگاه دخول حاصل نشده باشد، مهر به‌کلى ساقط است و اگر حاصل‌شده باشد، مهرالمثل پرداخته می‌شود و سپس از کسى که تدلیس کرده می‌گیرد.
سفیه در هر حال باید قیم داشته باشد و اگر قیم در حفظ اموالش کوتاهی کند، ضامن است.
مهریه مانند سایر بدهی‌هاست که اگر بدهکار نتواند یکجا بپردازد باید به اقساط بپردازد و اگر مهریه به‌صورت اقساط تبدیل شود، حق حبس با گرفتن قسط اول برطرف می‌شود زیرا در آن موقع زوجه مسئول پرداخت اقساط دیگر که موعد آن نرسیده نیست.
در جایی که باید مهرالمثل بگیرد همان مهرالمثل را می گیرد خواه کمتر از مهرالمسمی باشد یا بیشتر از آن.
