مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

جایز نیست.  ‌

چنانچه حاجى شيعه نمازش را به‌گونه‌ای انجام دهد كه معلوم نباشد حتّى موافق نظر اهل سنّت است، مثل این‌که بر پشت نمازگزاران صف جلو سجده كند (آن‌گونه كه بعضى از عوام اهل سنّت به هنگام ازدحام انجام مى‌دهند)، يا اتّصال صفوف را مراعات ننمايد، بايد نمازش را اعاده كند.

با توجّه به این‌که اگر اهل سنّت یک‌رکعت از امام عقب بيفتند تجافى نمى‌كنند (و به‌صورت نیم‌خیز نمى‌نشينند)، انجام اين كار براى شيعيان لازم نيست.

بهترين راه صرف فقراى شيعه ساكن در آنجاست.

نماز کسانی كه براثر ازدحام جمعیت در پشت‌بام مسجدالنبی به جماعت متصل مى‌شود، كافى نيست و بايد اعاده گردد زیرا دو مکان محسوب می‌شود؛ ولى در طبقات بالاى مسجدالحرام با اتصال صفوف مانعى ندارد.

مسافران مخيّرند نماز خود را در مسجدالحرام و مسجدالنبی، بلكه در تمام شهر مکه و مدينه، تمام يا قصر به‌جا آورند و نماز تمام افضل است و فرقى بين مکه و مدينه قديم و امروز نيست.

سجده كردن بر تمام انواع سنگ‌ها جايز است؛ چه مرمر باشد، يا سنگ‌های سياه معدنى، يا سنگ گچ و آهك قبل از آن‌که پخته شود. بنابراين، سجده كردن بر تمام سنگفرش‌های «مسجدالحرام» و «مسجدالنبی» كه از اين قبيل است اشكالى ندارد.

اين كار ذاتاً حرام نيست؛ امّا ازاین‌جهت كه ممكن است منشأ برداشت‌های سوء بدخواهان، يا بدعت گردد، لازم است از این کار خوددارى شود.

نماز جمعه با اهل سنّت نيز كفايت از نماز ظهر مى‌كند و اعاده آن لازم نمى‌باشد و این‌ها دستوراتى است كه ائمّه طاهرين براى حفظ وحدت مسلمين به ما داده‌اند.

كسانى كه در ماه مبارك رمضان توفيق انجام عمره مفرده پيدا مى‌كنند، هرگاه جهت نماز اوّل وقت به مسجدالحرام يا مسجدالنبی بروند و قبل از زوال حمره به آن‌ها اصرار كنند كه افطار نمايند، مجاز هستند افطار كنند و روزه آن‌ها صحيح است و نيازى به قضا ندارد.

با توجّه به این‌که قصد اقامه عشره بايد در يك محل، يا دو محل نزديك به هم باشد (مثلاً بافاصله سه يا چهار كيلومتر) حجاج محترم نمى‌توانند با احتساب ايّام عرفات و مشعر و منى قصد ده روز كنند، ولى چنانچه قصد ده روز توقّف در مکه كنند و پس از گذشت ده روز به عرفات و مشعر و منى بروند، يا بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتى از قصد برگردند و به آن امكنه مقدسه بروند، نمازشان در همه اين مکان‌ها كامل است. زيرا در شرايط فعلى فاصله مکه تا عرفات به مقدار مسافت شرعيّه نيست.

درصورتی‌که مخالف مقررات نباشد و با رضايت همديگر باشد مانعى ندارد.