مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

مسافرت در ماه رمضان حرام نيست، ولى اگر براى فرار از روزه باشد مكروه است.

هرگاه روزه روز معيّنى غير از ماه رمضان بر انسان واجب باشد (مثل‏ اين‏كه نذر كرده نيمه‏ شعبان را روزه بگيرد) بنا بر احتياط واجب نبايد در آن روز مسافرت كند و اگر در سفر است چنانچه امكان دارد درجایی قصد توقّف ده روز كند و آن روز را روزه بگيرد.

در مورد روزه دستور به روزه تا پايان ماه است و بايد مطابق محلی که در آن است عمل کند و روزه را بگيرد هرچند مجموع روزه‌هایش 28 يا 31 روز شود.

چنین شخصی کثیر السفر محسوب می‌شود و روزه بر او واجب می‌شود.

روزى را كه انسان شك دارد آخر رمضان است يا اوّل شوّال بايد روزه بگيرد، امّا اگر در اثناء روز ثابت شود كه اوّل شوّال است بايد افطار كند هرچند نزديك مغرب باشد.

هرگاه شخص زندانى نتواند به ماه رمضان يقين پيدا كند بايد به گمان خود عمل نمايد و آن ماه را كه بيشتر احتمال می‌دهد كه ماه رمضان است روزه بگيرد و اگر گمان براى او حاصل نشود هرماهى را كه روزه بگيرد صحيح است، ولى احتياط واجب آن است كه اگر زندان او ادامه يابد در سال آينده نيز همان ماه را روزه بگيرد.

می‌توانند به اعلام اول ماه ایران عمل کنند.

همه هم‌افق نیستند ولی غالباً دارای یک افق می‌باشند و اگر در شهرهای مرکزی دیده شود برای سایر شهرهای ایران کافی است.

هرگاه در میان آن‌ها دو شیعه عادل بوده باشد که شهادت به رؤیت هلال ماه بدهند، شهادت آن‌ها قبول است؛ همچنین اگر از مجموع شهادت آن‌ها اطمینان به رؤیت هلال حاصل شود کافى است.

در فرض سؤال اگر نیم ساعت باشد ثابت می‌شود.

اگر موازین تقیّه وجود داشته باشد می‌توانید با آن‌ها عید کنید و اگر ماه در نجف ثابت شود براى استانبول کافى است.

قضاى یک روز بر او واجب نیست ولى احتیاط مستحب است.دلیل هرچند با عنوان ربط دارد: وظیفه‌ی شخصی که روز آخر ماه رمضان از کشور خود مسافرت کرده اما در مقصد یک روز دیگر از ماه باقی است.