مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

احتیاط آن است که باهم مصالحه کنند.

این عمل صحیح نیست; چون هم پول نسیه است و هم طلا، مگر اینکه بدهکار این مقدار طلا را تهیّه کرده و به‌عنوان اداى دین خود به او بدهد، سپس طلبکار آن را به او بازگرداند.

درصورتی‌که قرض مدت‌دار باشد و بدهكار بخواهد قبل از رسيدن مدّت بدهى خود را بپردازد، طلبكار مجبور به قبول آن نيست، ولى اگر تعيين مدّت فقط براى همراهى با بدهكار باشد چنانچه پيش از وقت بدهى را بدهد طلبكار بايد قبول كند

درصورتی‌که بانک دین را نقداً خریداری کند و به اقساط واگذار کند مانعی ندارد.

برای ابراء ذمه، احتیاط آن است که انشاء کنند.

درصورتی‌که تفاوت بسیار زیاد باشد به‌طوری‌که در نظر عرف اداى دین محسوب نشود (مانند مثالى که زده بودید و امثله زیادى که در استفتائات از ما سؤال کرده‌اند) باید معادل روز در نظر گرفته شود یا لااقل مصالحه تراضى شود.

چنانچه اظهار داشته این پول به‌عنوان کمک است و پول را مصرف کرده‌اید هیچ حقی بر شما ندارد و اگر این جمله را نگفته تنها می‌تواند اصل پول را بگیرد.

چنانچه طلبکار می‌توانسته طلب خود را بگیرد و براي دريافت طلب خود اقدام نکرده بايد به همان قيمت قديم دستمزد پرداخت شود. ولي اگر بدهکار نمی‌پرداخته و یا مانعی برای دریافت بوده بايد با توجّه به نرخ متوسط تورّم کل اجناس که هرسال توسط بانک مرکزي اعلام می‌شود دستمزد او را بپردازد، چراکه اداي دين و برائت ذمّه امري است عرفي و عرف بايد بگويد با پرداخت اين مبلغ، بدهي پرداخت‌شده است.

به کسانی که مربوط به شما باشند نمی‌توانید چون درواقع نوعی رسیدن نفع به شماست.

چنانچه نتواند همه آن‌ها را بپردازد، اگر عین مالى که خمس یا زکات بر آن واجب شده از بین نرفته است باید خمس و زکات را مقدم دارد و اگر از بین رفته، احتیاط این است که حقّ مردم را مقدّم دارد و اگر چنین کسى از دنیا برود و مال او براى همه این‌ها کافى نباشد به همین ترتیب عمل کنند.

درصورتی‌که در حال حاضر پولی ندارد نباید او را تحت‌ فشار قرار دهد.

این نوعی رباخواری است.