مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر زنی پرده بکارت خود را ترمیم کند لازم نیست به خواستگار خود بگوید ولی اگر بعد از ازدواج، مرد فهمید، حق فسخ او باقی است‌

سابقه بیمارى روانى به‌تنهایی براى فسخ کافى نیست؛ و با توجّه به این‌که چند سال با او زندگى کرده و آثار محسوسى در این مدّت نبوده، نشان می‌دهد که بهبودى نسبى یافته است. وجود عوارض غیر محسوس، یا ضعیف گذشته، به‌تنهایی براى فسخ نکاح کافى نیست.

در فرض سؤال این امر عنن محسوب نمی‌شود بلکه نزد حاكم شرع مى‌رود و به زوج مهلت می‌دهد كه يك سال به معالجه خود بپردازد هرگاه معالجه نشد زوجه می‌تواند عقد را فسخ كند و این امور قابل‌درمان است.

چنانچه همسرش واقعاً در عسر و حرج شدید باشد و شوهرش راضی به طلاق وی نباشد می‌تواند از قاضی تقاضای طلاق کند.

درصورتی‌که آگاهى بر این امر نداشته، می‌تواند فسخ کند مگر این‌که بعد از آگاهى راضى شده و با او زندگى کرده باشد.

1-اگر ثابت شود این بیماری مخل جماع است حق فسخ ثابت است.‌ 2-اگر مطلقا دخولی حاصل نشده مهریه تعلق نمی گیرد.‌

این بیمارى از عیوب مجوّز فسخ نکاح نیست.

1- درصورتی‌که زوج و زوجه قبل از عروسى باهم رفت‌وآمد داشته و خلوت می‌کرده‌اند، ادّعاى پسر پذیرفته نیست.2- آرى تا ثابت نکند، در فرضى که در بالا گفتیم، ادّعاى او پذیرفته نیست.3- در فرض بالا زوج حقّ فسخ ندارد.

عقد صحیح است ولی مصداق تدلیس است.‌

حصری است.‌

هرگاه در عقد شرط كرده باشند كه زن بکارت داشته باشد و بعد خلاف آن معلوم شود مرد می‌تواند ازدواج را به هم زند و معمولاً در محیط‌های ما، شرط بکارت به‌عنوان شرط ضمنى و از پیش توافق شده است و معناى فسخ این است که بگوید من عقد را فسخ کردم یا به هم زدم و به هر زبانى باشد کافى است و بايد تفاوت مهر باكره و غير باكره را در نظر بگيرد يعنى اگر مهر دختر به‌عنوان باكره پانصد سكه باشد و در صورت غير باكره بودن 300 سكه به نسبت 200 سكه از مهر او كم می‌شود.

صرع به‌تنهایی از عيوب موجب فسخ نيست؛ ولى اگر قبلاً شرطى درزمینهٔ سلامت زوجه شده، از باب تخلّف شرط يا تدليس می‌توان فسخ كرد و درصورتی‌که تدليس ثابت شود مهرالمثل را می‌توان از شخص تدليس كننده گرفت و اگر تدليس كننده شخص زوجه باشد مهريّه‌اى به او تعلق نمی‌گیرد.