در صورتی که حیوان ارزش قابل توجهی داشته باشد و مفسده ای نداشته و خسارتی به آن ملک نرسد لازم است.
در صورتی که بچه نیاز مبرمی به گوسفند و یا پول آن ندارد و مصلحت او ایجاب کند مانعی ندارد.
چنانچه حیوان حلال گوشتی باشد که در صورت عدم ذبح تلف می شود لازم است ذبح شود و باید مبلغ آن را به صاحب حیوان بدهند و اگر به او دسترسی ندارند به نیازمندی دهند.
در صورتی که به صورت نذر بوده و صیغه نذر را ولو به فارسی خوانده باشند تبدیل آن جایز نبوده و کفایت از نذر نمی کند و باید مجددا طبق نذر عمل کنند.
1. مسلمان بودن ذبح کننده بنابر احتیاط واجب.2. بریدن سر حیوان با جسم تیزی که از آهن یا فلز دیگر باشد.3. روبه قبله بودن جلوی حیوان هنگان بریدن سر.4. بردن نام خدا هنگام بریدن سر حیوان.5. حرکت حیوان پس از بریدن سرش و خارج شدن خون به مقدار کافی بنابر احتیاط واجب.
اگر راهی ندارند مانعی ندارد ولی اگر ممکن است به شکلی آنها را آرام نموده و کاملا رو به قبله قرار دهند.
پاك شدن پوست به‌واسطه دباغی مطابق فتواى فقهاى عامه است و طبق نظر فقهاى شيعه پوست با دباغی پاك نمی‌شود و قاعده استحاله شامل اينجا نمی‌گردد. ولى چنانچه حيوان حلال‌گوشت ذبح شود (هرچند ذبح غیرشرعی باشد) ازنظر ما پوست و گوشت او نجس نيست هرچند خوردن گوشت آن جایز نیست و از پوست آن در غير نماز می‌توان استفاده كرد.
هرگاه کسى حیوان گمشده اى را پیدا کند، باید یک سال از صاحب آن سراغ بگیرد، اگر پیدا نشد،مى تواند آن را از طرف صاحب اصلى آن در راه خدا صدقه بدهد یا خودش بردارد به نیّت این که اگر صاحبش پیدا شد عوض آن را بدهد و اگر مجهول المالک باشد باید با اجازه حاکم شرع آن را به مستحقّین داد.
هرگاه قصّاب سر حيوانى را ببرد و آن را حرام كند، بايد قيمت آن را به صاحبش بدهد، خواه مجّانى سربریده باشد يا در برابر مزد و مزدى هم طلبكار نيست.
می‌تواند آن را به‌عنوان سهم خود صرف کند یا به دوستان یا فقرا بدهد ولى دادن به قصّاب به‌عنوان عوض کارى که انجام داده مشکل است و احتیاط مستحب آن است که اگر خودش از آن استفاده کرد قیمت آن را صدقه بدهد و ملاک قیمت همان روز ذبح است.
ذبح حيوانات اهلى، مانند مرغ خانگى و گاو و گوسفند و شتر، در حال احرام اشكالى ندارد.
