كسانى كه در حق على (علیه‌السلام) و ساير امامان (علیهم‌السلام) غلوّ كنند؛ يعنى، آن بزرگواران را خدا بدانند يا صفات مخصوص خدايى براى آن‌ها قائل باشند، كافرند.
بغاة مسلمانانی هستند که بر ضد حکومت اسلامی قیام می‌کنند و در برخی موارد حکم کفار رادارند.
كسى كه در جامعه اسلامى زندگى می‌کند و از اعتقادات او خبر نداريم، پاك است و جستجو و تفتيش لازم نيست و نيز در جوامع غير اسلامی چنانچه افرادى باشند كه معلوم نباشد مسلمان هستند يا كافر، پاكند.
كافر يعنى كسى كه خدا، يا پيامبر اسلام (صلی‌الله علیه و آله) را قبول ندارد، يا براى خدا شريكى قرار مىدهد بنا بر احتياط واجب در غير موارد ضرورت باید از آن‌ها اجتناب کنند، هرچند به يكى از اديان آسمانى، مانند آيين يهود و نصارى ايمان داشته باشد.
اجتناب از کافر در غیر موارد ضرورت، تمام اجزاى بدن او حتّى مو و ناخن را شامل می‌شود.
درصورتی‌که حضانت و تربیت او به آن‌ها واگذار شود در طهارت تابع آن‌ها است.
كسانى كه به خدا و پيامبر اسلام (صلی‌الله علیه و آله) ایمان‌دارند، ولى وسوسه هايى براى آن‌ها پيدا می‌شود و به مطالعه و تحقيق مى پردازند پاكند و اين وسوسه ها ضررى ندارد.
كسى كه ضرورى دين اسلام يعنى چيزى را كه همه مسلمانان مىدانند (مانند معاد روز قيامت و واجب بودن نماز و روزه و امثال آن) را منكر شود، چنانچه ضرورى بودن آن را بداند، كافر است و اگر در ضرورى بودن آن شك دارد كافر نيست، ولى احتياط مستحب آن است كه از او اجتناب شود.
درصورتی‌که ناچار است با او در یک‌منزل باشد لازم نیست از او پرهیز نماید ولی سعی کند با زبان خوب او را به اسلام بازگرداند.
چنانچه سلام کردن باعث جلب آن‌ها به اسلام می‌شود، اشکالی ندارد.
دلیل آن جریان سیره است که در زمان پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) کافرانی که مسلمان می‌شدند به آن‌ها دستور داده نمی‌شد که بروید بدن خود را آب بکشید و درواقع این نوعی استثنا است بر اساس سیره مسلمین. (حتی دستور به انجام غسل جنابت نیز برای آنان داده نمی‌شد)
