درصورتی‌که آن دارو منحصربه‌فرد نباشد و بيمار جنبه اورژانسى نداشته باشد، استعمال آن دارو روى انسان جايز نيست; امّا اگر دارو منحصربه‌فرد است و استعمال آن ضرورى به نظر می‌رسد و احتمال نجات بيشتر از احتمال خطر است، بايد آن را در مورد بيمار به کاربرد.
اگر ضرر مهمی نداشته باشد اشكالى ندارد، ولى اگر ضرر مهمی داشته باشد تجويز آن جايز نيست، مگر در صورت ضرورت شديد و با كسب رضايت بيمار يا ولی او.
اگر بيشتر هفته‌ها اعزام می‌شوند و اعزام به‌طور مكرّر است، نماز و روزه آنها تمام است. در غير اين صورت شكسته است.
چنين شخصى كار خلافى كرده و مجازات دارد، ولى ضامن ديه طرف نيست; مگر اينكه شخصاً دارو را به او تزريق كرده يا خورانده باشد.
درصورتی‌که احتمال بيمارى، احتمال قابل‌ملاحظه‌ای باشد، اين اقدام اشكال ندارد و مسئول نيست.
چنانچه پزشک در استخدام دولت باشد، در برابر انجام‌وظیفه خود نمی‌تواند پول اضافي بگيرد و دريافت وجهى بیش از تعرفه مصوب جايز نيست. ولي اگر در استخدام نيست، هرقدر با بيمار توافق کند مانعي ندارد البته اگر حکومت اسلامي نرخ خاصي را تعيين نموده عمل برخلاف آن جايز نيست و درهرحال بايد عدل و انصاف را رعايت کرد.
موارد مختلف است; گاه مشكل طبيب مهم‌تر است و گاه مشكل بيمار.
درصورتی‌که بدن مستقيماً تماس پيدا نكند، براى نيازهاى پزشكى اشكالى ندارد.
موارد خطاى پزشكان ديه دارد. بهترين راه آن است كه در این‌گونه موارد قبلاً از بيمار يا اولياى او (درصورتی‌که حال بيمار مساعد نباشد) برائت و رضايت بگيرند. يا اينكه اطبا يا بيماران در برابر این‌گونه مسائل بيمه شوند.
صحبت مستقیم با آنها در باره این نوع کارها جایز نیست و نباید سوال شود بلکه دستورات کلی را به آنان بدهد مثلا بگوید برای اینکه مبتلا به این کار نشوید طبق این دستور عمل کنید.
