به خطر انداختن جان خود یا دیگرى براى حفظ جان دیگران از نظر شرعی لازم نیست. مگر آنکه دلیل مهمی برای این کار وجود داشته باشد. و در مورد مذکور در سوال اگر احتمال فوت نجات دهنده قوی باشد نباید این کار را انجام دهد.
احتمال ضرورت كافى نيست، بايد ضرورت ثابت شود; ولى در موارد خطر، خوف خطر كافى است و يقين به خطر لازم نيست.
جزء ادما محسوب می‌شود، ولى به فتواى ما، ادما براى مُحرِم مكروه است، نه حرام.
نظر به اينكه فرزند مزبور تعلّق به صاحبان اصلى نطفه دارد، لازم است هویت آن‌ها ثبت شود و به اطّلاع برسد.
اين كار جايز نيست; مگر اينكه خطر قابل‌ملاحظه‌ای سلامت زن را تهديد كند.
درصورتی‌که از گفته متخصصان متدين يقين يا خوف خطر يا ضرر مهمي براي مادر حاصل شود، پايان دادن به حاملگي تا زماني که روح دميده نشده جايز است؛ و چون احتمال تعلق ديه می‌رود احتياط آن است که ورثه اين کودک (غير از پدر و مادر) با ميل و رضاي خود از آن صرف‌نظر کنند.
در هر دو صورت اين كار ذاتاً اشكالى ندارد; ولى چون معمولاً مستلزم نظر و لمس حرام است، تنها در صورت ضرورت جايز است. (منظور از ضرورت اين است كه مثلاً اگر اين كار انجام نشود زندگى زناشويى آن مرد و زن مختل و يا زن گرفتار بيمارى می‌شود)؛ و درهرحال فرزند مذكور حلال‌زاده است.
احتياط آن است كه با رضايت مادرِ جانشين، بچه را بگيرند.
درصورتی‌که آينده جنين بسيار خطرناك باشد و در ماه‌های نخستين باشد اسقاط جنين اشكالى ندارد.
اشكالى ندارد، مگر اينكه بيم انتقال بيمارى برود.
