مى‌تواند قصد ما فى الذمّه كند (قصد مى‌كند كه آنچه را بر ذمّه اوست انجام دهد) و مى‌تواند قصد حج واجب احتياطى نمايد.
كسى كه به نيّت خودش براى عمره تمتّع محرم شده (هرچند مستحبی باشد) بايد اعمال خود را به اتمام برساند و نمى‌تواند نايب ديگرى شود، ولى اگر شخص مريض فقط قادر بر انجام طواف و سعى نباشد و بتواند وقوف عرفات و مشعر را درك كند، جايز است ديگرى را براى طواف و سعى و اعمال ديگر نايب قرار دهد، هرچند نايب براى خودش هم اعمال حج و عمره را بجا مى‌آورد.
بردن نام ميّت لازم نيست، بلكه كافى است نيّت كند كه آنچه را بر عهده نايب است انجام مى‌دهد.
نايب بايد در عمل قصد نيابت كند و منوب‌عنه را در نيّت، ولو اجمالاً، تعيين كند و لازم نيست نام او را ببرد، ولى مستحب است.
در نيّت، گذراندن از ذهن لازم نيست. اگر انگيزه او از آمدن به مکه و احرام نيابت بوده، عمل را به‌عنوان نيابت انجام مى‌دهد، ولى اگر از اوّل مردّد بوده به چه قصدى حج بجا آورد، مى‌تواند به نيّت اجمالى (يعنى همان نيّت موقع احرام) عمل خود را به اتمام برساند، ولى براى نيابت كفايت نمى‌كند.
نايب در طواف نساء نيز بايد قصد منوب‌عنه را نمايد و احتياط مستحب آن است كه آن را به‌قصد «ما فى الذمه» يعنى آنچه بر عهده او است بجا آورد.
در يك سال نمى‌توان بيش از يك حج انجام داد، ولى مى‌توان در هرماه قمرى یک عمره مفرده بجا آورد.
مستحب است در وقت خارج شدن از مکه، نيّت برگشتن نمايد و مكروه است قصد برنگشتن داشته باشد؛ مگر این‌که انجام حج‌هاى مستحبی پی‌درپی سبب محرومیت انجام دهندگان حج واجب شود، كه در اين صورت بهتر است مجال را به آن‌ها بدهند.
بعد از انجام حج مستحبی مى‌تواند ثواب آن را به ديگرى هديه كند، همان‌گونه كه مى‌تواند هنگام شروع آن را به نيّت ديگرى آغاز كند؛ و بهتر اهداء ثواب است.
این‌گونه نیّت اشکال دارد; مگر این‌که اشتباه لفظى باشد و قصدش این بوده عمره‌ای که وظیفه او است انجام دهد، ولى اسمش را از روى اشتباه حجةالاسلام گذاشته است. در این صورت صحیح است و معمولاً همین‌گونه است.
احتياط واجب آن است كه تا مجبور نباشد تغيير نيّت ندهد و حج تمتّع خود را تكميل كند و به سراغ نيابت از ديگرى نرود.
هنگام پوشيدن جامه احرام و به هنگام بیرون آوردن جامه دوخته قصد قربت لازم نیست.
