اگر زن در ميقات حائض باشد و يقين كند كه نمى‌تواند عمره تمتّع را در وقت خود انجام دهد، بايد نيّت حج اِفراد كند و براى حج اِفراد محرم شود، ولى اگر بعدازآن فهميد اشتباه كرده، درصورتی‌که براى حجةالاسلام محرم شده، احرام او باطل است و بايد براى عمره تمتّع مجدداً محرم شود، ولى بهتر است زن در چنين مواردى در موقع احرام، نيّت كند احرامى را كه بر او واجب است انجام دهد تا مشكلى براى او پيش نيايد.
مستحب است ولی طفلِ غير مميّز، يا هرکسی كه عهده‌دار كارهاى كودك است او را محرم كند و لباس احرام بر وى بپوشاند و از طرف او نيّت كند؛ يعنى به هنگام عمره تمتّع بگويد: «اين طفل را محرم مى‌كنم به عمره تمتّع قربت الى الله» و به هنگام حج تمتّع بگويد: «اين طفل را محرم مى‌كنم براى حج تمتّع قربت الى الله» و در صورت امكان او را وادار كند كه لبّيك بگويد و اگر توانايى ندارد خودش از طرف او لَبّيك بگويد؛ امّا اگر ولی مى‌ترسد كه نتواند وظايف مربوط به كودك را به‌درستی انجام دهد، بهتر است از محرم كردن وى صرف‌نظر كند.
اگر به‌قصد انجام عمره يا حج تلبيه نگفته، محرم نشده و بايد ـ در صورت امكان ـ به ميقات بازگردد و محرم شود؛ و اگر بازگشت به ميقات ممكن نيست، به خارج حرم رود و در انجام مجدداً احرام بندد.
بايد طواف را با قصد خالص براى خدا بجا آورد؛ زيرا طواف از عبادات است و بدون نيّت همراه با قصد قربت صحيح نيست.
لازم نيست محرم نيّت را به زبان آورد، يا حتّى از قلب خود بگذراند؛ بلكه همين مقدار توجّه داشته باشد كه تصميم دارد طواف انجام دهد و اين توجّه تا پايان طواف وجود داشته باشد كافى است. به‌عبارت‌دیگر، نيّت در عبادات مانند نيّت در كارهاى روزمره است؛ همان‌طور كه (مثلاً) با قصد آب مى‌خورد و راه مى‌رود، اگر به همان شكل عبادت را بجا آورد نيّت انجام‌شده است؛ تنها قصد قربت در عبادات لازم است.
اگر در انجام عبادت، رضايت و خشنودى ديگرى را هم مدنظر داشته باشد و آن عمل خالص براى خدا نباشد، ريا و باطل است.
هرگاه خون به‌طور كامل قطع گردد به نيّت ما فى‌الذمه غسل مى‌كند و سپس مى‌تواند اعمال را بجا آورد.
اگر منظورش انجام غسل براى عادت ماهانه بوده و اسم آن را جنابت گذاشته، عملش صحيح است.
احتياط آن است كه طواف را به نيّت منوب‌عنه به پايان برساند، پس‌ازآن نماز طواف بخواند، سپس طواف و نماز را اعاده كند.
وقوف در عرفات عبادت است و بايد با نيّت و قصد قربت همراه باشد. نيّت آن عبارت خاصی ندارد، همين مقدار كه در دل قصد كند كه در عرفات از ظهر تا غروب براى خدا توقّف مى‌كند كافى است.
