اگر آب برای غسل میّت پيدا نشود، يا بدن میت طورى باشد كه نمی‌توان آن را غسل داد و يا به خاطر هر مانع ديگری غسل ممكن نشود، بايد میت را عوض هر غسل يك تيمّم بدهند، به‌این‌ترتیب كه تيمّم دهنده روبروى میت قرار می‌گیرد و دست خود را بر زمين می‌زند و به‌صورت و پشت دست‌های میت می‌کشد.
شخصى که جنایتى کرده خودش از دیه آن ارث نمی‌برد، بنا بر احتیاط واجب، ولى اگر جنایت غیرعمدی باشد ارث می‌برد.
شخصى که جنایتى کرده خودش از دیه آن ارث نمی‌برد، بنا بر احتیاط واجب، ولى اگر جنایت غیرعمدی باشد ارث می‌برد.
شخصى که جنایتى کرده خودش از دیه آن ارث نمی‌برد، بنا بر احتیاط واجب، ولى اگر جنایت غیرعمدی باشد ارث می‌برد.
هرگاه كسى مشغول غسل و کفن و نماز و دفن میّت شود بر ديگران واجب نيست اقدام نمايند، امّا اگر عمل خود را نيمهكاره بگذارد بايد ديگران تمام كنند و هرگاه شك كند كسى اقدام به كارهاى میت كرده است يا نه بايد خودش اقدام كند.
هرگاه كسى وصیت كند بدن او را در جاى معيّنى دفن كنند و به وصیت او عمل نكنند و در جاى ديگرى دفن شود جايز نيست قبر او را نبش كنند و به‌جای مورد وصیت انتقال دهند.
هرگاه عضوى از بدن میت ملاقات با نجس كرده باشد، بايد پيش از آن‌که آن را غسل بدهند آب بكشند و احتياط مستحب آن است كه تمام بدن میت را پيش از شروع غسل از نجاست بشويند.
هرگاه بخشش آن اموال به برادرها ثابت نشود باید سهم خواهرها به ورثه آنها داده شود.
با توجه به آنچه نوشته‌اید، در صورت امکان باید محل مستقلی براى دفن اموات مسلمین انتخاب کنید و اگر این کار مشکلات زیادى دارد دفن در مقبره‌های مشترک ضررى ندارد.
نبش قبر مسلمان در چند مورد حرام نیست: 1ـ درصورتی‌که میّت در زمین غصبى دفن شده باشد و مالک زمین راضى نشود، همچنین اگر کفن یا چیز دیگرى که با میّت دفن شده غصبى باشد، یا چیزى از اموال میّت که به ورثه تعلّق دارد با او دفن شده باشد و ورثه راضى نشوند که آن چیز در قبر بماند (مانند انگشتر یا زینت‌آلات قیمتى) حتّى اگر راضى شوند و ماندن آن در قبر اسراف باشد باید آن را بیرون آورند، امّا اگر میّت وصیت کرده که دعا یا انگشترى را مثلاً با او دفن کنند درصورتی‌که وصیت او بیش از ثلث نباشد و اسراف محسوب نشود نمی‌توانند قبر را بشکافند. 2ـ درصورتی‌که براى اثبات حقّى لازم باشد بدن میّت را ببینند. 3ـ در موردى که میّت را در جایى دفن کرده‌اند که نسبت به او بی‌احترامی است، مانند قبرستان کفّار، یا جایى که کثافات می‌ریزند. 4ـ براى انجام یک مطلب شرعى که اهمیت آن از شکافتن قبر بیشتر است، مثل این‌که بخواهند بچه زنده اى را از شکم زن حامله بیرون آورند (البتّه معلوم است بچه مدّت کمى بعد از مادر ممکن است زنده بماند). 5ـ در جایى که بترسند درنده‌ای به بدن میّت آسیب برساند، یا دشمن آن را بیرون آورد. 6ـ در موردى که قسمتى از بدن میّت با او دفن‌نشده و بخواهند دفن کنند، ولى احتیاط واجب آن است که آن قسمت را طورى دفن کنند که بدن میّت ظاهر نشود.
1- هرگاه ميّت قرض داشته باشد، چنانچه قرضش به‌اندازه مال او يا زيادتر از آن باشد، قرآن، انگشتر و شمشير و لباس او به پسر بزرگ‌ترش نمی‌رسد و بايد به قرض او بدهند، ولى اگر اموالش بيشتر باشد و بتوان قرض او را داد و مقدار قابل‌توجهی هم براى ورثه باقى می‌ماند، بايد آن چهار چيز را به پسر بزرگ‌ترش داد.2- اگر آن قرآن قیمت فوق‌العاده‌ای دارد همه ورثه در آن شریک‌اند3- فقط انگشتر و قرآن و شمشیر و لباسی که می‌پوشیده یا آماده پوشیدن بوده جزء حبوه است آن هم درصورتی‌که قیمت فوق‌العاده‌ای نداشته باشد
جواز نبش قبر میّت در صورت غصبی بودن کفن تا زمانى است كه كفن قابل‌استفاده باشد ولى اگر تا آن زمان پوسیده‌شده و يا قابل‌استفاده نباشد، ديگر نبش قبر جايز نيست و بايد مثل يا قيمت آن را به صاحبش داد. البته در مورد زمين و يا كفنى كه قابل‌استفاده است اگر صاحب آن به پولش راضى شد اولياء ميّت بايد مبلغ را بپردازند مگر آنكه مالك بخواهد اجحاف كند كه در این‌گونه موارد نيز می‌توان نبش قبر كرد.
