چنانچه به تصديق بزرگترهای فاميل خواستگار كفو متناسب دختر باشد و پدر دختر بدون دليل معقول مخالفت كند، اذن او ساقط است و آنها می‌توانند باهم ازدواج كنند. هرچند شايسته است در صورت امكان رضايت پدر دختر جلب شود.
ولایت پدر قابل تفویض به دیگری نیست، ولی می‌تواند در صورت مصلحت دختر به دیگری وکالت بدهد.
هرگاه مصلحت دختر ایجاب کنند می توانند عقد موقت برای آنها بخوانند.
اذن پدر شرط واقعی است و لذا عقد باطل است و اگر علم داشتند نامشروع است و تنها در صورت عدم علم و تصور به حلال بودن حلال‌زاده است.
اگر اجازه پدر مشروط به این مبلغ بوده عقد مذکور جایز نیست اما اگر مشروط نبوده و تنها ذهنیت او بوده عقد با مقدار مهریه که دختر و پسر تعیین کرده اند صحیح است.
چنانچه عقد دوم در باقیمانده عقد اول بوده اشکال داشته و باید دو مرتبه صیغه آن را جاری کنند و لزومی ندارد پدر را از این قضیه مطلع کنند.
الف- صحیح است. ب- اگر بزرگترهای فامیل ازدواج را به مصلحت دختر بدانند عقد صحیح است.
منظور سی سال عرفی است و بستگی به تشخیص مصلحت توسط دختر دارد، ضمناً 36 سال اختلاف شمسی و قمری‌اش یک سال است.
حرف کسی که رضایت دارد و اجازه می‌دهد مقدّم است.
در صورت امكان به شكلى رضايت پدر را جلب كند، در غير اين صورت عقد آنها اشكال دارد و احتياط واجب آن است كه پسر باقيمانده مدّت را ببخشد و از همديگر جدا شوند و اگر عقد دائم بوده او را طلاق دهد.
پنهان کردن این نوع عیوب شرعا مانعی ندارد و عقد صحیح است.
معیار نظر مرجع تقلید دختر است هر چند احتیاط آن است که رضایت پدر را نیز تحصیل نمایند.
