دریافت اجرت بابت کارهایی که عرفا به اجیر رجوع میکنند
در مادّه 555 قانون مدنى جمهورى اسلامى ایران چنین آمده است:«مضارِب باید اعمالى را که براى نوع تجارت متعارف و معمول بلد و زمان است بجا آورد; ولى اگر اعمالى را که بر طبق عرف بایستى به اجیر رجوع کند، خود شخصاً انجام دهد، مستحق اجرت آن نخواهد بود» شایان‌ذکر است نظرات فقها تا حدّ اطّلاع این‌جانب متفاوت است که به سه نمونه آن اشاره می‌شود:الف) امام خمینى (رحمه‌الله) معتقدند که اگر مضارب قصد تبرّع نداشته باشد مستحق اجرت‌المثل است.ب) صاحب شرایع (رحمه‌الله) قائل به عدم استحقاق اجرت‌المثل است.ج) صاحب جواهر (رحمه‌الله) قائل به تفکیک بین قصد تبرّع و عدم تبرّع شده‌اند.نظر حضرت‌عالی در این مورد چیست؟
درصورتی‌که قصد تبرّع داشته باشد شرعاً چیزى به او تعلّق نمی‌گیرد ولى اگر قصد تبرّع نداشته باشد، با توجّه به این‌که این کار طبق قرارداد وظیفه او نیست و نیاز به اجیر دارد، می‌تواند اجرت کار را خود بگیرد.
