اگر یقین به این امر دارد نمازهایی که با این نوع وضو خوانده تدریجاً قضا کند و اگر یقین ندارد چیزی بر عهده او نیست.
هرگاه چیزى از پشتپا، یا پیشِ سر، براى مسح کردن ـ ولو بهاندازه یک انگشت ـ سالم باشد، بر آن مسح میکند و اگر نباشد، جبیره اى بر آن میگذارد، و وضوى جبیره اى میگیرد و بنا بر احتیاط واجب تیمم نیز بنماید.
درصورتیکه مانع رسيدن آب به بدن نباشد اشکالي ندارد و اگر مانع باشد تنها در صورت ضرورت جايز است، و در اين صورت حکم جبيره دارد مگر اين که واقعاً کشت حقيقي باشد و جزء بدن شود.
هرگاه زخم يا دمل و شكستگى با پارچه يا گچ يا مانند آن بسته شده است، چنانچه باز كردن آن ضرر و مشقّت زيادى ندارد و آب هم براى آن مضر نيست، بايد آن را باز كند و وضو بگيرد، در غير اين صورت اطراف زخم يا شكستگى را بشويد و احتياط مستحب آن است كه روى جبيره را نيز مسح كند و اگر جبيره، نجس است يا نمى شود روى آن دستِ تر بكشد، پارچه پاكى را بر آن ببندد و دستِ تر روى آن بكشد.
در فرض سؤال نمازهای گذشته را تدریجا قضا کنید.
هرگاه زخم يا دمل و شكستگى در محلّ مسح باشد چنانچه نتواند آن را مسح كند بايد پارچه پاكى روى آن بگذارد و روى پارچه را با رطوبت آب وضو مسح كند و بنا بر احتياط واجب، تيمّم هم بنمايد و اگر گذاشتن پارچه ممكن نباشد بايد وضوى بدون مسح بگيرد و بنا بر احتياط واجب تيمّم هم بكند.
هرگاه زخم يا دمل يا شكستگى در صورت و دست ها است و روى آن باز است؛ اما آب ريختن روى آن ضرر دارد، كافى است اطراف آن را بشويد، ولى اگر كشيدن دست تر بر آن ضرر ندارد بايد دست تر بر خود آن نيز بكشد و اگر ضرر دارد مستحب است پارچه پاكى روى آن بگذارد و دست تر روى آن بكشد.
هرگاه در صورت يا دستها بريدگى است كه خون آن بند نمىآيد و آب براى آن ضرر ندارد، بايد در آب كر يا جارى فروبرد، يا زير شير آب بگيرد و قدرى فشار دهد كه خونبند بيايد و وضوى ارتماسى بگيرد، امّا اگر آب ضرر دارد بايد به دستور وضوى جبيره، عمل كند.
نمازهای سابق صحیح است ولی بعدازاین مراعات کند.
چيزى كه با آن زخم يا عضو شكسته را می بندند و دوايى كه روى آن می گذارند (جبيره) ناميده مى شود.
