مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

میت را نبايد در جاى غصبى دفن كنند و همچنين درجایی كه براى دفن وقف نشده است (مانند مساجد و مدارس دينى)، مگر اين‏كه از اوّل جايى را براى دفن در نظر بگيرند و از وقف مستثنا كنند.

دفن میت در قبر مرده ديگر درصورتی‌که موجب نبش نشود (يعنى بدن مرده قبلى ظاهر نگردد) و زمين هم مباح يا وقف عام باشد مانعى ندارد.

میت را بايد طورى دفن كنند كه بوى او بيرون نيايد و درندگان‌ هم به او دسترسى پيدا نكنند، اگر ترس آن باشد كه جانور به جسد آسيب رساند بايد قبر او را با آجر و مانند آن محكم كنند.

هنگام دفن كردن بايد میت را در قبر به پهلوى راست بخوابانند به‌طوری‌که روبه‌قبله باشد.

با توجه به مشکلاتی که براثر عدم دفن حاصل می‌شود دفن او اشکالی ندارد.

هرگاه كسى در چاه بميرد و بيرون آوردنش ممكن نباشد بايد درِ چاه‏ را ببندند و همان چاه را قبر او قرار دهند و درصورتی‌که چاه مال غير باشد، بايد به نحوى او را راضى كنند.

هرگاه دفن میت در زمين ممكن نباشد واجب است به‌جای دفن، او را در بنا، يا تابوتى بگذارند و اطراف آن را ببندند.

هرگاه خوف اين باشد كه دشمن قبر میت را بشكافد و بدن او را بيرون آورد و يا به آن آسيب رساند، چنانچه ممكن باشد بايد او را با رعایت شرایط زیر به دريا بيندازند. او را غسل دهند و حنوط و کفن کنند و نماز بخوانند بعداً او را در چیزى که حیوانات آبى نتوانند به بدن او دست یابند بگذارند و در آن را محکم کنند و به دریا بیندازند و اگر این هم ممکن نشود چیز سنگینى به‌پایش ببندند و به دریا بیفکنند و واجب است او را تا ممکن است در جایى بیندازند که فوراً طعمه حیوانات دریا نشود.

این کار شرعاً اشکالی ندارد.

تأخير دفن‏ میت درصورتی‌که موجب هتك ‏و توهین ‏او باشد جايز نيست.

درصورتی‌که وقف برای اموات آن‌ها نبوده است مانعی ندارد و معمولاً در دهات و روستاها قبرستان وقف نیست.

بنابراحتياط واجب چيزى كه از میت جدا می‌شود، حتّى مو يا ناخن و دندان را بايد با او دفن كرد، ولى به صورتی كه موجب نبش قبر نشود، امّا دفن ناخن و دندانى كه در حال حيات از انسان جدا می‌شود واجب نيست، هرچند بهتر است.