سزاوار است انسان در مرگ خويشاوندان، مخصوصاً در مرگ فرزند شكيبايى را از دست ندهد و هر وقت میت را ياد می‌کند «انا لله و انا الیه راجعون» بگويد و براى میت قرآن بخواند و طلب آمرزش كند.
مستحب است صاحبان عزا را تسلیت‌گویند، امّا اگر مدّتى گذشته است و خاطره مصيبت فراموش‌شده و به‌واسطه تسليت مصيبت يادشان می‌آید ترك آن بهتر است و نيز شايسته است تا سه روز براى اهل خانه میّت غذا بفرستند.
اشکالی ندارد مگر آنکه مایه وحشت او شود.
طلب مغفرت براى آن‌ها اشکالى ندارد; ولى اگر شرکت در این مجالس سبب ترویج این‌گونه اعمال گردد، جایز نیست.
جایز نیست; مگر این‌که نظر واقفین عام بوده باشد، یا عرف محل چنین اقتضا کند.
هرگاه صاحب حقّ از صمیم دل گذشت کند، ذمّه میّت برى می‌شود; ولى اگر بستگان میّت می‌دانند که صاحب حقّ در اثر حیا یا اجبار چنین گفته، باید رضایت او را تحصیل کنند.
به مقدار کم اشکالى ندارد، ولى اگر اسراف باشد جایز نیست، مگر در مواردى که جنبه تعظیم شعائر داشته باشد و در آنجا اسراف محسوب نشود.
جستجو کنید اگر دیونى به مردم دارد قبل از هر چیز دین او را بپردازید و اگر واجباتى از او فوت‌شده قضا کنید و تا می‌توانید براى او صدقات و خیرات دهید؛ یعنى به مردم نیازمند به نیّت میّت خود کمک کنید.
تقاضاى عفو و بخشش و انجام اعمال خیر براى همه مسلمانان هرچند که گناهکار باشند جایز است.
تا یقین به موت او پیدا نکنید نمی‌توان او را میت دانست.
بهتر است که در تشییع‌جنازه شرکت نکند.
پول‌های ختم و فاتحه‌خوانی باید زیر نظر متولی یا امام جماعت (هرکدام که نظارت بر این کار دارند) صرف مصالح مسجد گردد. خادم مسجد نیز می‌تواند به مقدار متعارف با نظر آن‌ها مصرف کند ولى توجّه داشته باشید پولى در مقابل استفاده از مسجد نمی‌توان گرفت مگر این‌که افراد با رضایت خود چیزى بدهند و یا در برابر خدماتى که انجام می‌شود بگیرند.
