مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اشکال ندارد و فرزند حاصل شده محکوم به اسلام است.

۱- چنانچه اين روش مانند ساير روش‌ها سبب عقيم شدن باشد جايز نيست; مگر در موارد ضرورت.۲- اگر لمس و نظر لازم نيايد، ازاین‌جهت مشكلى نيست.

اين كار ذاتاً اشكالى ندارد; ولى اگر مستلزم نظر و لمس نامشروع باشد، تنها در صورت ضرورت جايز است.

اگر از الکل‌های طبى در آن استفاده شود و در شرايط فعلى جنبه مايع مسكر ندارد، اشكالى ندارد.

هرگاه منى در ادرار مستهلك شود، يعنى به‌صورت چيز ناپيدايى درآید، موجب جنابت نمی‌شود، ولى اگر منى به‌طور آشكار دفع گردد بايد غسل كند و اگر مشقّت دارد تيمّم نمايد. ولى در این‌گونه موارد معمولاً از قبيل قسم اوّل است.

درصورتی‌که ضرر قابل‌ملاحظه‌ای نداشته باشد و همسر راضى باشد، مانعى ندارد.

فردي که براثر ناتواني روي صندلي نماز می‌خواند اگر می‌تواند هنگام سجده روي ميز سجده کند و لازم نيست شرايط ديگر سجده مانند گذاشتن نوک پا بر زمين را رعايت کند و اگر نمی‌تواند بر ميز سجده کند مهر را بالا بياورد و سر را بر روي مهر بگذارد. چنين فردي اگر با کفش نماز بخواند باطل نيست ولي بهتر است آن را بيرون آورد. ضمناً اگر می‌تواند قسمتي از نماز را ايستاده بخواند واجب است آن مقدار را بايستد و بقيه را بنشيند.

طبيب به‌هرحال ضامن است، چون كوتاهى كرده است.

درصورتی‌که زنان متخصص مانعى از رفتن به آن مناطق نداشته باشند، بايد اين وظيفه را قبول كنند و به كمك همنوعان خود بشتابند و اگر واقعاً خطرات و ضررهاى قابل‌توجهی براى آن‌ها دارد، مسئله جنبه ضرورت پيدا می‌کند و مردان می‌توانند به مقدار لازم براى حل مشكلات زنان باردار در آن مناطق آموزش ببينند و اقدام كنند.

هرگاه ترك اين كار مظنّه مفاسد و اختلافات مهمی بوده باشد جايز است؛ و در اين صورت بايد حتّى الامكان از طبيب زن استفاده شود و اگر ممكن است از غير طريق رؤيت مثلاً با استفاده از لمس غیرمستقیم به‌وسیله دستكش و مانند آن انجام گيرد.

اگر طبيب مورداطمینانی باشد نظریه‌اش قابل‌قبول است.

آرى بايد از آن احتياط كرد.