نماز جماعت از مهم‌ترین مستحبات و از بزرگ‌ترین شعائر اسلامى است و در روايات، فوق‌العاده روى آن تكيه شده است، مخصوصاً براى همسايه مسجد يا كسى كه صداى اذان مسجد را مىشنود بيشتر سفارش شده و سزاوار است انسان تا می‌تواند نمازش را با جماعت بخواند.
ازآنجاکه در روایات داریم هر زمینی که روی آن نماز خوانده شود روز قیامت گواهی می‌دهد تعدد در بعضی از موارد خوب است.
اگر امام در محراب باشد و كسى پشت سر او اقتدا نكرده باشد كسانى كه در دو طرف محراب ایستاده‌اند و به‌واسطه ديوار محراب امام را نمی‌بینند نمی‌توانند به او اقتدا كنند، بلكه اگر كسى هم پشت سر امام اقتدا كرده باشد كسانى كه دو طرف او ایستاده‌اند و به‌واسطه ديوار محراب امام را نمی‌بینند جماعت آن‌ها اشكال دارد، ولى صف‌هايى كه پشت سر آن‌ها قرار دارد نمازشان صحيح است، همچنين اگر صف‌ها به در مسجد برسد و از آن خارج گردد.
امام جماعت بهانه‌ای نماز را رها می‌کند و یکی از مأمومین که شرایط امامت جماعت دارد را مقداری جلو می‌آورد و به مردم اعلان می‌کند که نماز را با وی تمام کنند و اگر چنین کسی در صف جماعت نباشد می‌تواند به مردم اعلام کند که من وضو ندارم (بی‌آنکه شرح دهد) و به آن‌ها بگوید نمازشان را ادامه دهند.
هرکدام به‌یقین خود عمل می‌کنند و نماز هر دو صحيح است ولي در اين فرض، يقين امام براي اقتدا به او حجّت نيست و نمی‌توان در رکعت مشکوک به او اقتدا کرد.
در فرض سؤال، مأمومین نمی‌تواند اقتدا کند ولى اگر مأمومین خبر ندارند بر امام لازم نیست مطلب را براى آن‌ها شرح دهد.
اشکال دارد، البته در مکان‌هایی که ازدحام جمعیت است مانعی ندارد.
در صورت اشتباه نماز صحیح است ولی عمداً نمی‌تواند این‌گونه بخواند.
باید در حالت ایستاده و نشسته، امام یا مأموم قابل‌رؤیت باشد؛ بنابراین اگر بین صف‌ها دیوار کوتاه باشد، صفوفی که پشت دیوار است و در حالت تشهد یا سجده صف جلو را نمی‌بینند نمازشان اشکال دارد.
كسى كه پشت ستون ايستاده اگر از طرف راست يا چپ به‌واسطه مأموم ديگر به امام متصل باشد كافى است.
اقتدا کردن به او مانعی ندارد.
