مسافرى که قصد ده روز کرده باید روزه واجب را بگیرد و میتواند روزه مستحبی بهجا آورد و نافلههای ظهر و عصر و عشا را هم بخواند.
سفري است که براي ابتدا و شروع به کار اصلي باشد و سفرهايي که براي تهيه مقدمات است جزء سفرهاي اصلي محسوب نمیشود و نماز و روزه کامل نيست.
هرگاه مسافرى میخواهد ده روز پشت سر هم در محلی بماند، يا میداند اجباراً بايد در آنجا توقّف كند بايد نماز را تمام بخواند.
كسى كه قصد كرده است ده روز در محلی بماند هرگاه بيشتر از ده روز بماند تا وقتى مسافرت نكرده است بايد نمازش را تمام بخواند و لازم نيست دوباره قصد ده روز كند.
خارج شدن از محل اقامت به بیشازحد ترخیص، قصد اقامهی ده روز را به هم میزند و باید در سفر اول نماز کامل خوانده شود، ولی در آن سفر تفریحی نمازش شکسته است.
نمازش را کامل بخواند و نمازهای گذشته را نیز بهتدریج بهگونهای که مشقت حاصل شود قضا کند.
اگر پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود برگردد، يا مردّد شود بايد نماز را تمام بخواند.
با توجه به اینکه در راستای شغل او است نماز کامل است.
كسى كه اختيارش در سفر با ديگرى است مانند پسرى كه با پدر خود مسافرت مىكند، چنانچه بداند سفر پدرش هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند، حتّى اگر كسى را بهاجبار بهجايى میبرند (مانند زندانى) و بداند مسافت او هشت فرسخ يا بيشتر است همين حكم را دارد، مگر اينكه احتمال عقلايى بدهد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از آنها جدا میشود و برمیگردد.
اگر انسان بدون قصد ماندن مستمر و بدون قصد رفتن درجایی، آنقدر بماند که مردم او را اهل آنجا بدانند، حکم وطن او را پیدا میکند.
