دست او نجس نمی‌شود، همین‌طور هر دو چیزى که می‌داند یکى از آن دو نجس شده، ولى نمی‌داند کدام نجس است ملاقات با یکى از آن دو سبب نجاست نمی‌شود.
نجس بودن چيزى از سه‌راه ثابت می‌شود: اوّل آن‌که انسان يقين پيدا كند، ولى گمان حتّى گمان قوى كافى نيست؛ بنابراين، غذا خوردن در بعضى از اماكن عمومی که گاه انسان گمان قوى به نجس بودن آنها دارد جايز است، مگر آنكه يقين به نجاست پيدا كند. دوم آن‌که «ذواليد» يعنى كسى كه چيزى در اختيار اوست (مانند صاحب‌خانه و فروشنده و خدمتكار) خبر دهد كه آن چيز نجس است. سوم دو نفر عادل و يا حتّى يك نفر گواهى دهد.
فرقی بین تعداد نیست و همه شبهه محصوره اند و باید از نماز خواندن با تمام آنها خودداری کند ولی اگر دست نجس به یکی از آنها بخورد نجس نمی شود.
منظور از رطوبت براى سرایت این است که وقتى دست‌خشک بر آن شىء مرطوب بگذارد، انسان به‌آسانی آثار ترى را ببیند. احساس سردى در دست هیچ ارتباطى به رطوبت ندارد و نجاست به آن منتقل نمی‌شود و این سؤال دلیل وسواسى بودن شماست.
آبى كه قبلاً پاك بوده شك داريم نجس شده يا نه پاك است و آبى كه قبلاً نجس بوده شك داريم پاک‌شده يا نه نجس است.
می‌توانند گندم‌ها را آب‌کشیده و سپس آرد کنند بعلاوه استفاده از این‌ها برای مرغ داری و یا خوراک دام اشکالی ندارد.
هرگاه اطمینانی حاصل نشود، اعتباری ندارد.
چون آن مقدار از گندم‌ها قابل طهارت نیست و شبهه محصوره است باید از همه اجتناب کرد. می‌توانند آن را به‌عنوان علوفه دام یا برای کشت استفاده کنند.
هرگاه مىداند يكى از دو ظرف، يا دو لباس كه هر دو قابل‌استفاده اوست نجس شده و نداند كدام است بايد از هر دو اجتناب كند (مثلاً در مورد خوردن یا استفاده برای لباس نمازگزار)، امّا اگر مثلاً نداند لباس خودش نجس شده، يا لباس شخص بيگانهاى كه مورداستفاده او نيست، اجتناب لازم ناست.
خبر دادن غيربالغ در اين باره قبول نيست، مگر اينكه اطمينان از گفته او حاصل شود.
در مسئله نجاست یقین قطعى و صد در صد لازم است و مادامی‌که چنین یقینى حاصل نشود تکلیفى ندارید و اگر یقین صد در صد حاصل شد اجتناب لازم است مگر در موارد اضطرار.
هرگاه «ذواليد» يعنى كسى كه چيزى در اختيار اوست خبر دهد كه آن چيز، نجس يا پاك است بايد قبول كرد، خواه عادل باشد يا نه به‌شرط اينكه بالغ باشد.
