مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

موارد مذکور حجیت دارد.

تا یقین به نجاست پیدا نشود محکوم‌به پاکى است.

فرقی بین تعداد نیست و همه شبهه محصوره اند و باید از نماز خواندن با تمام آنها خودداری کند ولی اگر دست نجس به یکی از آنها بخورد نجس نمی شود.‌

در مسئله نجاست یقین قطعى و صد در صد لازم است و مادامی‌که چنین یقینى حاصل نشود تکلیفى ندارید و اگر یقین صد در صد حاصل شد اجتناب لازم است مگر در موارد اضطرار.

آن را دور می‌اندازد و از غذا استفاده می‌کند.

هرگاه اطمینانی حاصل نشود، اعتباری ندارد.

نجس بودن چيزى از سه‌راه ثابت می‌شود: اوّل آن‌که انسان يقين پيدا كند، ولى گمان حتّى گمان قوى كافى نيست؛ بنابراين، غذا خوردن در بعضى از اماكن عمومی که گاه انسان گمان قوى به نجس بودن آن‌ها دارد جايز است، مگر آن‏كه يقين به نجاست پيدا كند. دوم آن‌که «ذواليد» يعنى كسى كه چيزى در اختيار اوست (مانند صاحب‌خانه و فروشنده و خدمتكار) خبر دهد كه آن چيز نجس است. سوم دو نفر عادل و يا حتّى يك نفر گواهى دهد.

خبر دادن غيربالغ در اين‏ باره قبول نيست، مگر اين‏كه اطمينان از گفته او حاصل شود.

هرگاه مى‏داند يكى از دو ظرف، يا دو لباس كه هر دو قابل‌استفاده اوست نجس شده و نداند كدام است بايد از هر دو اجتناب كند (مثلاً در مورد خوردن یا استفاده برای لباس نمازگزار)، امّا اگر مثلاً نداند لباس خودش نجس شده، يا لباس شخص بيگانه‏اى كه مورداستفاده او نيست، اجتناب لازم ناست.

هرگاه گمان كند چيزى نجس شده، تفحّص و جستجو و سؤال كردن لازم نيست و اگر جستجو موجب وسواس گردد، آن‌هم اشكال دارد.

افراد وسواسى نبايد به علم و يقين خود در طهارت و نجاست توجّه كنند، بلكه بايد ببينند افراد معمولى در چه مورد يقين به طهارت يا نجاست پيدا مى‏كنند و به ‏همان ترتيب عمل كنند و براى ‏ترك وسواس، بهترین راه، بى‏اعتنايى است.

هرگاه «ذواليد» يعنى كسى كه چيزى در اختيار اوست خبر دهد كه آن چيز، نجس يا پاك است بايد قبول كرد، خواه عادل باشد يا نه به‌شرط اين‏كه بالغ باشد.