كسى كه می‌تواند با یادگرفتن صنعت يا كارهاى ديگر زندگى خود را اداره كند، بايد یاد گیرد تا نيازى به زكات نداشته باشد، ولى تا زمانى كه مشغول یادگرفتن است می‌تواند زكات بگيرد.
صنعتگر يا كارگرى كه درآمد او از مخارج سالش كمتر است می‌تواند كسرى مخارجش را از زكات بگيرد و لازم نيست ابزار كار يا سرمايه و ملك خود را به مصرف مخارج برساند.
کمک به گدایان اشکالی ندارد، ولی بهتر این است که انسان صدقات خود را به اشخاص یا مؤسّسانی بدهد که اطمینان از مصرف صحیح آن دارد.
در فرض سؤال، اشکالی ندارد.
اگر به گمان اينكه كسى فقير است زكات به او دهد بعد بفهمد فقير نبوده، يا از روى ندانستن مسئله به كسى كه فقير نيست زكات بدهد، چنانچه چيزى را كه به او داده باقى باشد می‌تواند پس بگيرد و به مستحق بدهد و اگر از بين رفته هرگاه كسى كه آن چيز را گرفته مىدانسته يا احتمال مىداده كه زكات است بايد عوض آن را بدهد و او نيز به مستحق برساند، ولى اگر به غير عنوان زكات داده نمىتواند چيزى از او بگيرد و درهرحال چنانچه در تشخيص مستحق كوتاهى نكرده باشد لازم نيست دوباره از مال خود بپردازد.
هرگاه شوهر مخارج همسرش را نمىپردازد، ولى زن می‌تواند از طريق حاكم شرع يا غير او حقّ خود را بگيرد، چنين زنى نمىتواند از زكات استفاده كند.
زن می‌تواند به شوهر فقير خود زكات دهد، هرچند شوهر زكات را بگيرد و صرف مخارج آن زن و اولادش كند.
درصورتی‌که حکومت اسلامی توانایی داشته باشد باید از محل زکات (اگر در اختیار دارد) دیون مدیونین را بپردازد و کافى است که آن‌ها ظاهر الصّلاح باشند.
مسافرى كه خرجى او تمام‌شده، يا اموالش به سرقت رفته، يا مركبش ازکارافتاده، چنانچه سفر او سفر معصيت نباشد و نتواند با فروختن چيزى يا قرض كردن مالى خود را به مقصد برساند، می‌تواند زكات بگيرد، هرچند در وطن خود فقير نباشد و لازم نيست بعد از رسيدن به وطن مقدارى را كه از باب زكات گرفته برگرداند، ولى اگر بعد از رسيدن به وطن چيزى از زكات زياد آمده باشد بايد آن را به حاكم شرع بدهد و بگويد زكات است.
