اگر درجایی که باید پی‌درپی روزه کفاره را بگیرد احتمال دهد که ضعف بدن باعث مریضی می‌شود و راهی جز این راه نداشته باشد که یک روز را روزه نگیرد می‌تواند بعد از رفع مانع ادامه دهد و لازم نيست از سر بگيرد.
در روزه‌هاي قضايي که وقت آن کم است (مثلاً 10 روزه قضا از رمضان گذشته مانده و 10 روز نيز تا رمضان فرصت دارد) نيازي به اجازه شوهر نيست و بايد روزه بگيرد. ولي در روزه‌هاي نذر و روزه‌هاي قضايي که تا ماه رمضان وقت کافي دارد و روزه گرفتن مزاحم حقوق شوهر می‌شود بايد از شوهر اجازه بگيرد. البته در قضاي روزه رمضان که وقت کافي دارد اگر بدون اطلاع شوهر روزه گرفت و بعد از اذان ظهر شوهر تقاضاي تمکين و مانند آن نمود زن بايد روزه خود را ادامه دهد.
اگر مانعى پيش آيد مانند عادت ماهانه و نفاس و سفرى كه ناچار ازآنجام آن است می‌تواند بعد از رفع مانع ادامه دهد و لازم نيست از سر بگيرد.
علاوه بر قضای روزه، کفاره عمد نیز واجب می‌شود.
هرگاه روزه خود را عمداً باطل كند، بعد به مسافرت برود، كفّاره از او ساقط نمی‌شود، ولى اگر عمداً روزه خود را باطل كند بعد عذرى مانند حيض يا نفاس يا بيمارى براى او پيدا شود كفّاره بر او واجب نيست.
هرگاه زن روزه‌دار شوهر روزه‌دار خود را وادار به جماع نمايد فقط يك كفّاره بر او واجب است و لازم نيست كفّاره شوهر را بدهد
بخشی از کفاره نذر و بخشی از کفاره روزه را انجام می‌دهد و اگر قابل‌تقسیم نیست کفاره روزه مقدم است.
اگر قبل از ظهر باشد تنها سبب ابطال روزه می‌شود و کفاره ندارد ولی اگر بعدازظهر روزه را باطل کرده است احتیاط واجب آن است که کفاره‌ی ده مسکین را بدهد.
در فرض سؤال قضا ندارد.
هرگاه در حد شأنش بوده باشد مانعی ندارد.
هرگاه روزه‌دار در ماه رمضان با همسر خود كه روزه‌دار است جماع كند چنانچه او را اکراه (اکراه آن است که زن را تهدید کنند که اگر تمکین نکند کتک می‌خورد) كرده باشد بايد كفّاره روزه خود و همسرش، هر دو را بدهد و قضا بر هر دو واجب است؛ و اگر او راضى شده، بر هرکدام يك كفّاره واجب می‌شود.
