مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

این را به‌عنوان شرط ضمن العقد می‌شود پذیرفت نه به‌عنوان مهریه.

مهریّه زن بر عهده شوهر است، نه پدر مگر این‌که پدرشوهر آن را تضمین کرده باشد، یا مزد کارهاى فرزندش را نداده باشد و آن مزد به‌اندازه مهریه یا بیشتر از آن است.

هرگاه دین مزبور مطالَب باشد و منزل زائد بر شئونش بوده باشد باید منزل را تبدیل به منزلى که در حدّ شأنش باشد بکند و تفاوت آن را براى اداى دین صرف نماید.

هرگاه دخول صورت نگرفته باشد باید نصف مهر را بدهد.

در فرض سؤال این‌گونه مهریه‌ها مؤجّل است.

درصورتی‌که حداقل دو شاهد مرد شهادت به بخشش مهریه توسط زوجه بدهند زوج نسبت به مهریه بری الذمه می‌شود ولی درصورتی‌که مهریه در ذمه‌ی زوج نباشد و نسبت فامیلی نسبی نداشته باشند زوجه حق رجوع به هبه را دارد.

اگر مرد معتقد است به‌عنوان مهریه داده قول او مقدم است.

مهریه زوجه مانند بقیه اموال است، به پدر و مادر و شوهر و فرزندان او می‌رسد و دیگران سهمی ندارند و آن‌ها که سهم دارند می‌توانند مطالبه کنند، البته نیمی از مهریه (درصورتی‌که زوجه فرزندی نداشته باشد) به‌عنوان ارث به شوهر می‌رسد.

هر گاه منظورتان این نبوده که در صورت فوت نیز به او می بخشید، می توانید بعد از فوت او مهریه را از اموال به جا مانده از ایشان مطالبه کنید.‌

هرگاه گرفتن مهریه از شوهر براى او عیب نباشد و مشکلى در زندگانى او شوهرش ایجاد نکند، مستطیع است و باید به حجّ برود.

در اينجا ظاهر، قبول قول فردی است که ادعای دخول را دارد (زن) چون باهم زندگى کرده‌اند و شب باهم بوده‌اند و لو یک‌شب، چه رسد به موردى كه مدّت‌ها باهم بوده‌اند. در اينجا می‌گوییم ظاهر حال موافق قول به دخول است (زن) و الا هيچ راهى براى اثبات دخول يا عدم آن باقى نمی‌ماند، پس قولش را قبول می‌کنیم و حكم دخول را جارى می‌کنیم

در فرض سؤال، ادّعای صوری بودن از سوی شوهر وجهی ندارد.